Lato to specyficzny czas, nawet dla mnie, osoby pracującej. Wtedy pojawia się słońce, czuję ciepło na skórze, mam więcej czasu tylko dla siebie. Niestety, dobra pogoda niesprzyja czytaniu, ale powiem Wam co kojarzy mi się z wakacjami, co lubię wtedy czytać, albo co zwyczajnie polecam na leniwe dni. 

Wiedźmin

Zabrałam się za niego we wakacje przed klasą maturalną, ponieważ całą sagę otrzymałam na urodziny. Trochę się tego obawiałam, bo wciąż przed oczami miałam serialową strzygę, którą widziałam jako dziecko i której panicznie się bałam. Ale kiedy zaczęłam czytać Geralt skradł mi serce i pozostał w nim do dzisiaj. W te wakacje mam zamiar odwieźć sobie wszystkie książki (oprócz Sezonu Burz, który czytałam stosunkowo niedawno). To właśnie Andrzej Sapkowski sprawił, że czytałam wszystko z zapartym tchem, a Wiedźmin dla mnie to absolutny fenomen i przejaw geniuszu. Do tego polski! Kiedy więc Netflix ogłosił, że rozpoczyna prace nad serialem – oszalałam i od tej pory jestem maniaczką. 

Pewnie nie wszyscy wiedzą, ale ze strony Nerdskitchen można pobrać darmowego e-booka z przepisami. Gratka dla fanów Geralta z Rivii i gotowania.   

Jesteś jak rybacki hak, który raz wbity wyrwać można tylko z krwią i mięsem. 

Ręka Fatimy 

Tę książkę czytałam już na studiach i pomogła przetrwać mi naprawdę trudny czas, oderwać się od rzeczywistości i powierzyć swój wolny czas narratorów. To niezwykła książka opowiadająca historię Hernanda, syna muzułmanki zgwałconej przez katolickiego księdza. Jego życie toczy się w XVI wieku, kiedy muzułmanie zaczynaja stawać się mniejszością w Hiszpanii. Walcząc o wolność, pokój i szczęście zajdzie bardzo wysoko, ale im wyżej się jest, tym bardziej boli upadek. 

Ręka Fatimy to chyba największy majstersztyk Falconesa – zadbał o każdy historyczny szczegół, umieszczając wśród prawdziwych wydarzeń fikcyjne postaci. To naprawdę genialna książka, którą gorąco polecam. 

Babski wieczór

Czytałam to tej zimy, ale uważam, że jest to idealna powieść na wakacje – lekka, przyjemna, z dużą dozą humoru, o słynnej blogerkę, która jednego wieczoru utraciła wszystko. A może jednak zyskała? Zesłana do domu swojej matki, zmuszona przez sąd do terapii zmaga się z codziennością, jakiej wcześniej nie doświadczała. Więcej o tej książce przeczytacie na moim blogu tutaj. 

Igrzyska śmierci 

Jakoś tak wyszło, że nie miałam co czytać i gdzieś o tej książce przeczytałam. Zaczęłam niby z nudów, a bardzo mi się spodobała. Alternatywny, smutny świat w którym Katniss próbuje żyć normalnie: kochać, ale i nienawidzić. Kiedy trafia na atenę próbuje zachować resztki człowieczeństwa z którego ją odarto. 

Ogród małych kroków 

Przyjemna, lekka i bardzo letnia lektura. Aż chce się wyjść na zewnątrz, do ogródka i pogrzebać w ziemi. Dodatkowo znajdziecie tam całe mnóstwo śmiesznych sytuacji, które pomogą Wam rozładować trochę tegorocznego stresu. 

Lilian to samotna matka dwóch dziewczynek, której mąż zginął w wypadku samochodowym. Żyje z dnia na dzień, ma wszystko poukładane (oprócz rzeczy w domu), złe relacje z matką i doskonałe z siostrą. Kiedy otrzymuje propozycje zilustrowania dużej książki o ogrodnictwie nie waha się ani chwili mimo, że w pakiecie otrzymuje kurs ogrodnictwa. A dzięki niemu pozna co to prawdziwa przyjaźń i jak powinno się żyć, aby niczego nie zmarnować. Wiecej poczytacie tutaj. 

Oto moi wakacyjni faworyci. A Wy jakie książki kojarzycie z latem? Co macie zamiar przeczytać w najbliższym czasie? 

W jaki sposób został zamordowany Stanisław Pyjas, student krakowskiej uczelni, przeciwnik ówczesnej komunistycznej wladzy? Jak zabito księdza Jerzego Popiełuszkę? Jak zginęło wiele innych osób, które w niewyjaśnionych okolicznościach straciły życie? Dlaczego wydarzenia związane z ich śmiercią są dziwne? Jak człowiek popełniający samobójstwo wyskakując z okna potrafi je za sobą zamknąć od środka? Patryk Pleskot dzięki wnikliwej analizie zebranych informacji stara się wyjaśnić kto, co i dlaczego, chociaż większość jego pytań pozostaje bez odpowiedzi. 
Niezwykle ciekawą pozycją, którą miałam okazję przeczytać w tym roku (chociaż zakupiłam ją o wiele wcześniej) była książka Patryka Pleskota Zabić. Mordy polityczne PRL. 

Autor to historyk Instytutu Pamięci Narodowej, zajmujący się szeroko rozumianą tematyką PRL-u. Popełnił na ten temat wiele książek, a swoją wiedzę czerpie nie tylko z własnych badań, ale także z bogatej bibliografii, którą dołączył również do książki, która miałam okazję przeczytać. 

Zabić. Mordy polityczne RPL to tytuł mniej dosadny, niż początkowo zakładano, ale mimo to daje do myślenia. Autor już na początku sugeruje, że wszystkie opisy śmierci, które zamieścił w książce są morderstwami, a nie, jak to ma miejsce w oficjalnych aktach – wypadkami, czy niewyjaśnionymi sprawami. 

Całość podzielona jest na opisy śmierci osób przyporządkowanych do odpowiednich kategorii: mamy więc młodych gniewnych, uczonych, księży i tych, którzy zginęli aby utrzeć nosa ich bliskim. Do każdej grupy przypisanych jest trzy, cztery ofiary, a autor dokładnie opisuje kim byli, dlaczego podpadli władzy, jakie były znane znam okoliczności śmierci i jak ostatecznie skończyło się śledztwo. Pozwala sobie także na spekulacje – co mogło się wydarzyć poza dowodami, kto mógł chcieć i dlaczego śmierci danych osób. Jasno jednak zaznacza, że są to tylko domysły, a prawdy pewnie nie dowiemy się nigdy. 

Poznajemy zatem takie osoby jak: Emil Barański, uczeń warszawskiego liceum, który pomógł oblać biało-czerwoną farbą pomnik Dzierzynskiego, Stanisław Pyjas, student krakowskiej uczelni, otwarty przeciwnik władz komunistycznych, Piotr Bartoszcze, rolnik działający prężnie w Solidarności, ks. Sylwester Zych, który nieopatrznie przyjął pod swoj dach dwóch chłopców, którzy zabili poplecznika władz, Bogdan Piasecki, syn znanej działaczki opozycyjnej, pobity na śmierć. Tak naprawdę wspominając na lekcji historii o mordach w czasach PRL wspomina się dwie osoby: Pyjasa i księdza Jerzego Popiełuszkę (których również poznamy w tej książce), ale Pleskot opowiada o wiele więcej historii. Daje nam do zrozumienia, że to nie były wyjątki, tylko częste sytuacje, że ten smutny i niesprawiedliwy los spotkał wielu ludzi, którzy po prostu głośno wyrażali dezaprobatę dla tego, co działo się w Polsce. Autor zwraca uwagę na ważne, a przeoczone w śledztwie (czy to specjalnie, czy przez nieuwagę, czy nieprzekładanie się do obowiązków) fakty i poszlaki, które ewidentnie wskazywały na obecność osób trzecich podczas „wypadków” i czynów „samobójczych”. 

W tej książce znajdziecie mnóstwo faktów, ale podanych w sposób lekkostrawny (o ile temat morderst może taki być). Na końcu znajdziecie potężną bibliografię z której korzystał autor i do której możecie łatwo sięgnąć. Dowiecie się wiele ciekawostek i przyrzekam, że na pewno nie będziecie się nudzić. To nie jest raport, to dobry kryminał, tyle, że bez dialogów i napisany przez samo życie. 

Przyznam szczerze, że moją uwagę do tej książki przykuła przepiękna okładka. Pałac Kultury, broń wymierzona prosto w czytelnika, stary papier. Gratka dla tych, których cieszą dopracowane szczegóły i peerelowskie stylizacje. 

Jeśli lubicie kryminały, albo tematykę PRL, na pewno będziecie zadowoleni z lektury. Literatura  faktu na wysokim poziomie, dobrze przygotowane badania i baza wiedzy pod książkę. Po prostu spróbujcie, a nie zawiedziecie się. 

Cieszę się, że tutaj zajrzałeś Czytelniku, będzie mi bardzo miło jeśli pozostawisz po sobie jakiś ślad – nic nie motywuje do dalszego działania tak, jak zaangażowanie Czytelników. 

O Segricie coś tam słyszałam, chociaż nigdy nie śledziłam jej bloga. Z tego, co pisze wydawca to kobieta, która nie boi się kontrowersji. I ta książka też miała ją chyba wywołać. Czy wywołuje? 

Matylda Kozakiewicz to matka i blogerka z dziesięcioletnim stażem. Pisze o szeroko pojętym lifestylu: o relacjach damsko-męskich, o prowadzeniu domu, o kontrowersyjnych tematach, które spędzają sen z powiek wielu Polakom, którzy mają ochotę o coś się pokłócić. Nie wgłębiałam się w treść, ale po chwili byłam już w stanie stwierdzić, że chyba bym tego bloga polubiła. 

Złe matki są najlepsze. Poradnik szczęśliwej mamy to książka, w której autorka pokazuje duży dystans do siebie i otaczającego ją świata. Opowiada o swoich doświadczeniach w byciu mamą – przeprowadza czytelnika przez ciąże, poród i połóg (na szczęście oszczędzając drastyczniejsze szczegóły). Nie boi się powiedzieć, że jest Złą Matką, bo karmi dziecko wtedy, kiedy ono tego potrzebuje, w miejscach publicznych jeśli jest taka konieczność, że tuli swoje dziecko kiedy chce i kiedy syn tego się domaga. Ma twarde stanowisko w każdej sprawie dotyczącej życia swojej rodziny: to jak żyje i jak wychowuje dziecko jest tylko i wyłącznie jej prywatną sprawą. Dba o swojego Kociopełka jak najlepiej, nie słucha tych wszystkich przewrażliwionych matek, ale przede wszystkim słucha swojego dziecka i odpowiada na jego potrzeby. 

Książka podzielona jest na rozdziały, każdy dotyczy trochę innego zagadnienia okołodzieciowego: mity związane z ciążą i wychowaniem dzieci, niepotrzebnymi rzeczami, w które młode matki się zaopatrują, a które wcale nie są niezbędne, jak właściwie karmić piersią i inne. Wiele ciekawych porad (mnie, która nie czuje żadnego instynktu macierzyńskiego czasem trochę przerażały), które młodym matkom, przewrażliwionym na temat tego „co ludzie powiedzą” nie tylko dodadzą odwagi, ale także pomogą jak najlepiej zajmować się dzieckiem. 

Chcesz być szczęśliwą matką szczęśliwego dziecka? Bądź Złą Matką! Rób to, co podpowiada Ci natura, oraz to, czego oczekuje od Ciebie dziecko. Jest głodne? Daj mu jeść. Chce się przytulać? Przytul go! Nie chcesz karmić piersią, chcesz, będziesz robić to długo – Twoja sprawa! Masz prawo wybrać i Segrita właśnie to mówi. Wręcz poleca zostać Złą Matką, która zbuntuje się przeciwko wszystkim bzdurom, które ciagle  wpaja się młodym matkom. 

Książka dodatkowo opatrzona jest ciekawymi przerywnikami z życia wziętymi: autentyczne rozmowy autorki z partnerem/koleżanką/lekarzem. Bardzo zabawne i takie prawdziwe. Wiele też znajdziecie ciekawych obrazków, prezentujących wizualnie to, co pisze Segrita. Trochę nie w moim stylu, ale podobały mi się bardzo te, które nawiązywały do znanych dzieł sztuki, jak na przykład do Szału uniesień Władysława Podkowińskiego. 

Zdjecie z książki.

Nie jestem matką, nie mam też takich planów. Ale słyszę co się wokół mnie dzieje i czasem naprawdę nie mogę uwierzyć, że kobiety ciagle muszą walczyć, żeby rodzić po ludzku, a kobiety kobietom gotują straszny los złych matek. Idealna sytuacja to taka, kiedy każdy zajmuje się sobą i swoim życiem, a reaguje tylko w momencie, kiedy pojawia się coś niepokojącego. Dla mnie ta książka na pewno była ciekawym doświadczeniem, ale nie mogę go wykorzystać w praktyce. Wiem jednak, że kilka moich koleżanek, obecnie spodziewających się dzieci chętnie po nią sięgnie. No i oczywiście ci, którzy lubią humor Segrity.

Jeśli więc interesuje Was okolodzieciowy temat, albo po prostu chcecie poczytać o tym co prawdziwego i śmiesznego – polecam serdecznie! 

 Cieszę się, że tutaj zajrzałeś Czytelniku, będzie mi bardzo miło jeśli pozostawisz po sobie jakiś ślad – nic nie motywuje do dalszego działania tak, jak zaangażowanie Czytelników. 

Debiut Pauli Hawkins nie zachwycił mnie – spodziewałam się o wiele więcej po książce, która dosłownie wychodziła z lodówki i którą czytali wszyscy. Moją opinię możecie przeczytać tutaj. 

Mimo mojego rozczarowania postanowiłam dać drugą szansę tej autorce i przeczytać także Zapisane w wodzie. Przede wszystkim  chciałam sama wyrobić sobie zdanie na temat jej kryminałów, które zbierają tak skrajne recenzje, że niesposób nie spróbować samemu się do tego ustosunkować. 

Zapisane w wodzie to druga książka pochodzącej z Zimbabwe, a wychowującej się w Londynie autorki. Przenosimy się wraz z nią do nieistniejącego miasteczka Beckford położonego nad rzeką zwaną Topieliskiem. To tam swoj żywot kończyły kobiety wyklęte, doświadczone przez los, niewygodne. Same kończyły ze swoim życiem, albo po prostu zostałaby wepchnięte pod wodę przez społeczny ostracyzm. W dawnych czasach to właśnie tutaj pławiono kobiety posądzane o czary. 

W książce budowane jest napięcie, ale miałam wrazenie, że wszystkie karty zostały odkryte praktycznie jednocześnie na samym końcu. Przez długi czas autorka w taki sposób prowadzi czytelnika, by ten nie był niczego pewny. Czasem miałam takie poczucie, że zbyt dużo jest niedopowiedzeń, jakby autorka myślała, że czytelnik wie o wiele więcej niż sama mu zdradziła. 

Postaci są nakreślone w sposób, który nie pozwala jednoznacznie je ocenić – Ci, którzy są dobrymi ludźmi często skrywają mroczne tajemnice, a Ci źli nie są aż tak straszni, jakby chcieli być widziani. Odnalazłam kilka podobieństw do bohaterów Dziewczyny z pociągu, jakby autorka tych dobrze wykreowanych chciała znów ożywić. Czasem miałam wrazenie, że Jules przypomina mi Rachel. 

Nie odpowiada mi styl autorki – bawi się z czytelnikiem i trochę za długo buduje napięcie. Nim dowiedziałam się czegokolwiek zdążyłam już się znudzić ciągłymi niedopowiedzeniami. Kiedy już fabuła się rozkręciła domyslilam się też kim może być morderca – miałam dwa typy, z czego jeden trafiony. 

Przyznam szczerze, że Zapisane w wodzie było o niebo lepsze niż Dziewczyna z pociągu, może nawet mogłabym pozbyć się uprzedzeń do Pauli Hawkins i przyznać jej status dobrego autora. Ale tylko dobrego, ponieważ jej opieszały styl nadal mnie nie przekonał. Jeśli jednak macie ochotę na poprawną, znaną ostatnio książkę, to Zapisane w wodzie spełni oba te warunki. 

Cieszę się, że tutaj zajrzałeś Czytelniku, będzie mi bardzo miło jeśli pozostawisz po sobie jakiś ślad – nic nie motywuje do dalszego działania tak, jak zaangażowanie Czytelników.