Lipiec okazał się dla mnie dosyć gorącym miesiącem w pracy, ale mimo to, dla odprężenia wracając do domu dużo czytałam i chyba pobiłam jakiś swój rekord, bo przeczytałam siedem książek (ósmą do połowy). Zapraszam teraz na moje podsumowanie lipca!

Siedem książek to wyzwanie!

Udało mi się przeczytać siedem książek, co przy moim dosyć napiętym grafiku stanowi nie lada wyczyn. W sierpniu mam zamiar utrzymać dobry wynik, a nawet go przebić.

1. Robert M. Prising „Zen i sztuka obsługi motocyklu”

Moja pierwsza filozoficzna książka, która zmusiła mnie do przemyślenia paru spraw. Była to też pierwsza konkursowa książka jaką rozstałam.

2. Przemysław Piotr Kłosowicz „Zdobywcy oddechu”

Nie czytałam zbyt wielu książek, ale tę zdecydowanie mogę to tej grupy zaliczyć. Przerost formy nad treścią, przesadne żonglowanie wszystkimi możliwymi przyśpiewkami, tekstami i innymi. Nie polecam.

3.  Andrew Miller „Przemyślny ból”

Dobra literatura piękna, chociaż spodziewałam się czegoś troszkę innego. Lekarz, który nie czuje bólu zostaje pionierem w dziedzinie chirurgii i przez swoją bezlitość dąży do celu.

4. Jojo Moyes „We wspólnym rytmie”

Bardzo ciekawa i wciągająca książka, chociaż z trochę cukierkowym zakończeniem. Natasha spotyka Sarah, nastolatkę, buntowniczkę i miłośniczkę koni. Takim oto sposobem nagle zostaje mamą i opiekunką niesfornego konia Boo.

5.  Megan Miranda „Miasteczko kłamców”

Bardzo dobry thriller, chociaż długo rozkręcający się. Ciekawy zabieg opowiadania fabuły od tylu. Nico wraca po dziesięciu latach do swojej rodzinnej miejscowości i wtedy ginie kolejna dziewczyna. Tak jak dziesięć lat wcześniej jej przyjaciółka. Czy te sprawy są ze sobą powiązane

6. Riley Sager „Ocalałe”

Najlepszy thriller jaki przeczytam w 2017. Rok jeszcze się nie skończył, a ja jestem przekonana, że King się nie pomylił. Quincy jest jedną z Ocalałych – przetrwała ciężką rzeź, w której zngineli jej przyjaciele. Gdy jednak jedna z Ocalałych popełnia samobójstwo, a druga pojawia się na progu Quincy – wszystko staje na głowie.

7. Tie Ning „Kobiety w kąpieli”

Świetna chińska literatura piękna. Tiao mimo ciężkiej przeszłości wyszła na ludzi. Jest też zawsze szczera i oddana swojej rozpieszczonej siostrze. Czy jednak będzie w stanie poświecić dla niej nawet własne szczęście? Czy wybaczy matce wszystkie krzywdy?

Nowy styl na bookstagramie.

Postanowiłam też w lipcu nieco zmienić mój styl na bookstagramie. Dostałam od narzeczonego koleżanki wspaniałe deski, które tworzą przepiękne tło. Oczywiście mam zamiar przełamywać monotonię od czasu do czasu, ale główny motyw został już wybrany.

Nowe propozycje recenzenckie.

Udało mi się też poczuć się jak prawdziwa blogerka i spłynęły do mnie pierwsze propozycje recenzenckie o które nie prosiłam. To ważne dla mnie, ponieważ oznacza, że mój blog i mój bookstagram zostały przez kogoś docenione. To nie tylko niezwykle cieszy, ale i dodaje skrzydeł do dalszego działania. Nic tylko czytać, recenzować i robić zdjęcia.

Ahoj przygodo! czyli dlaczego nie lubię sierpnia.

W sierpniu zawsze jestem trochę rozdarta i mam niezwykle mało czasu na czytanie i inne sprawy. Mam też w tym miesiącu urodziny, których szczerze nie lubię i to wcale nie dlatego, że się starzeję. Jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności w urodziny zawsze otrzymuję same złe wiadomości i chyba tylko w tamtym roku nic takiego się nie wydarzyło.

Cieszy mnie niezmiernie każdy komentarz, który tutaj się pojawia i każda duszyczka która mnie odwiedza. Nawet nie wiecie jak Wam wszystkim i każdemu z osobna za to dziękuję! Motywacja to coś, co napędza mnie do działania, daje mocnego kopa i pozwala skupić się na tym, co naprawdę ważne. Może nagły zwrot w kierunku czegoś, czego jeszcze nie próbowałam w życiu pomoże mi przezwyciężyć wszystkie przeciwności. Ale na razie o tym nic nie powiem – póki nie stanie się prawdą.

Ponoć każdy z nas ukrywa tajemnice, które prędzej czy później wyjdą na jaw. Ale czy na pewno? Czy w życiu przypadkiem nie jest tak, że na wiele naszych pytań nie dostaniemy odpowiedzi, bo ktoś utrzymuje je w sekrecie? 

Miasteczko kłamców to thriller, który otwiera nową serie Chilii books w Wydawnictwie Znak. Cooley Ridge to małe miasteczko z którego Nicollet Farell wyjechała dziesięć lat temu uciekając przed przeszłością. To właśnie wtedy jej przyjaciółka zaginęła. Kiedy Nico wraca do rodzinnego domu, ale także do wspomnień o przyjaciołach, chłopaku i zaginionej przyjaciółce znika kolejna dziewczyna. Tej zagadki nie rozwiąże się póki ta sprzed lat pozostaje w ukryciu. Kto jest winny zaginięcia Corinne lata temu, a teraz Analeise? Kto czai się w mrocznym lesie k obserwuje? 

Książka nie była aż tak mocna, jak się tego spodziewałam. Nie miałam wrażenia, że ktoś mnie obserwuje, nie bałam się też kiedy Nico wchodziła do lasu i czuła się ścigana. Ciemność w Cooley Ridge łatwo rozproszyło światło w moim pokoju. Wiele rzeczy było jakby niedopowiedzianych, w jednym mowmncie bohaterka była w punkcie A, a za chwilę już w punkcie B bez żadnego wyjaśnienia. 

Na początku jakoś nie mogłam wgryźć się w tę historię, ale mniej więcej tuż przed połową chęć dowiedzenia się prawdy stała się niepohamowana. Bardzo spodobał mi się zabieg, który widziałam po raz pierwszy, a który tutaj sprawdził się idealnie – historię poznajemy od tyłu. Nie dowiadujemy się zbyt wiele na początku, odkrywany w poprzednich dniach wyjaśnienie tylko fragmentu historii. Czułam się trochę tak, jakbym po omacku szła po linie, gdzie każdy następny węzeł wyjaśniał mi dlaczego ten poprzedni był taki a nie inny. 

Przyznam szczerze, że zakończenie całkowicie zbiło mnie z tropu. Osoba, którą typowałam wcale nie okazała się sprawcą, a nawet miałam wrażenie, że sam sprawca był zaskoczony. Całość jest tak skonstruowana, że ciężko domyślić się kto stoi za tajemniczymi zniknieciami. 

Bardzo przyzwoita, ciekawa historia o pozornie zwykłych rzeczach. Bez przesadnie wymyślanych historii, z zaskakującym zakończeniem. Polecam na początku po prostu przysiąść, nie rozpraszać się niczym, a na pewno szybko staniecie się częścią Cooley Ridge. 

Moja ocena: 4/5 gwiazdek. Warto przeczytać, choćby dla samego zakończenia i ciekawego zabiegu cofania się w czasie. 

Miasteczko kłamców miało swoją premierę w środę, więc jeśli jesteście ciekawi tej książki, to pędźcie do księgarni. 

Debiut Pana Przemysława Kłosowicza (czy jak on woli, a czego ja nienawidzę Pana Przemysława PIOTRA Kłosowicza) to Zdobywcy oddechu – książka, na którą znalazłam swój własny, całkiem zabawny sposób. 

Początkowo byłam przerażona, gdy zaczęłam to czytać. Krótkie, pourywane zdania, bez większego związku z poprzednimi, zdecydowany przerost formy nad treścią. To ostatnie niestety nie zmieniło się aż do końca, aczkolwiek cała reszta po 50 stronach męczarni poprawiła się na plus. Start jak w Maluchu, nie jak w Porsche, ale nic w tym złego. 

Zdobywcy oddechu to trzech mniej lub bardziej sfrustrowanych mieszkańców Krakowa – porzucony przez chłopaka Piotrek, samotny, z niskim poczuciem własnej wartości Zbigniew i skrzywdzony chorym dzieckiem Wiktor. Wszyscy z problemami, małymi życiowymi porażkami. Piotrek to typowa baba – lamentuje, że jego ukochany odszedł bez słowa, martwi się, że już zawsze zostanie sam. Zbigniew cierpi na samotność, o czym przypomina mu bezustannie jego przeciwieństwo – przyjaciel Kamil, wysoki, z gęstą czupryną i smukłą sylwetką. Wiktor próbuje kochać i opiekować się synem z Zespołem Downa, jednak jego depresja coraz bardziej mu w tym przeszkadza. 

To co napisałam wyżej to można powiedzieć straszliwy spoiler, ponieważ w książce nie dzieje się nic ponadto (powinnam zatem nie pisać zupełnie nic?). Bohaterowie to wybrakowani faceci – placzliwi, użalający się nad sobą, rozlaźli. Nie ma tam silnego bohatera, jest tylko płacz i zgrzytanie zębów. Już chyba zaczynam nabierać trochę maniery autora. 

Wspominałam wcześniej o przeroście formy nad treścią: otóż miałam wrażenie, że autor postanowił umieścić w książce wszystkie powiedzonka, powszechnie znane aforyzmy, znane z memów odzywki, przysłowia i fragmenty piosenek jakie tylko zna. Na przykład: „Z Jolki to jest niezłe ziółko, wręcz ziele.”, „Uśmiech Leny jest promienny, z czego jestem rad, a nawet polon”, „Zmuś lub muśnij… Czuj, czuj, czuwaj.”. To tylko kilka, ale jest tego całe mnóstwo. Na każdej stronie przynajmniej trzy. Sprawia to wrażenie przesytu i pretensjonalności, jakby autor popisywał się. 

I wiecie co? Znalazłam na ten przerost formy nad treścią i niespójność zdań sposób: wpadłam na pomysł, żeby to zacząć rapować! I poczułam się trochę tak, jakby Peja (nie obrażając oczywiście fanów Pei – szanuję, szanuję) zebrał swoje teksty w jedną książkę. W miarę jak uciekały strony wrażenie „raperskości” tekstu trochę mijało, ale przerostu formy nad treścią – w żaden sposób. 

Nie zaczytuję się w literaturze obyczajowej, więc nie mnie oceniać jak wypada na tle innych tego typu książek, ale na tle tych wszystkich, które czytałam w ostatnim czasie niestety nie mogę ocenić jej zbyt wysoko. Łatwo się rozproszyć widząc natłok wszystkiego, co tylko polska popkultura wyprodukowała w ciągu ostatnich trzydziestu lat, ale czyta się to szybko. Nie była to lektura tragiczna, ale drugi raz na pewno po nią nie sięgnę. 

Czy mieliście kiedyś tak, że notka z tylu książki zwiodła Was na manowce? Na pewno. A tak, że treść książki była tak wymagająca, że musieliście bardzo się na niej skupiać? Nie wątpię. A mieliście tak, że kiedy dotarliście do końca to wszystko Wam się rozjaśniło i zrobiliście głośne: ahaaa? Też tak miałam przy okazji książki Roberta M. Prisinga. 

To nie jest książka dla wszystkich, od razu ostrzegam. Wymaga od czytelnika nie tylko skupienia i poświęcenia się tylko jej, ale także przemyślenia pewnych prawd w niej zawartych. To filozoficzna autobiografia bardzo ciekawego człowieka. Autor był niezwykle inteligentny, jednak w pewnym momencie doznał załamania nerwowego, miał zdiagnozowaną schizofremię i został potraktowany elektrowstrząsami (teraz surowo zabronionymi). W swojej książce opisuje autentyczne wydarzenia – także te wspominane wyżej, powoli odkrywając przed czytelnikiem prawdę. Podróżuje motocyklem wraz z synem od Minesoty po północną Kalifornię, początkowo mając również za towarzystwo dwójkę swoich przyjaciół. 

Bardzo ciekawy jest kontekst powstania książki. Autor pisał ją cztery lata, wstawał o 2 nad ranem, aby pisać do 6, szykować się, wychodzić do pracy i kłaść spać o 18. Pracował w firmie, która pisała instrukcje do różnych maszyn, na co bardzo w książce narzeka – w każdej instrukcji jest napisane „ściągnij pokrywę odkręcając śrubę”, ale gdy śruba na przykład zardzewieje, instrukcja nie mówi co zrobić lecz uparcie twierdzi, że należy ją odkręcić. Kiedy wreszcie książka powstała i 22 wydawca postanowił się nią zająć podbiła listy bestsellerów lat 70. i sprzedała się w 5 milionach kopii. 

Ciężko powiedzieć w zasadzie o czym, bo jak napisał sam autor nie znajdziecie tam filozofii zen, ale też nie dowiecie się jak naprawić motocykl. Znajdziecie tam opis różnych podejść do maszyny, postępu, ludzkiego życia, mnóstwo filozofii i relacji międzyludzkich. Poznacie Fajdrosa, który początkowo jest kimś złym, obcym i drugoplanowym, by w końcu dowiedzieć się, że tak naprawdę go znacie. Moim zdaniem jednak przeczytacie całkiem sporo informacji odnośnie tego, jak powinniście dbać o swoj motocykl. 

Nie da się lubić Fajdrosa. Nie da się też lubić narratora, który buja w obłokach i nie martwi się o syna. No właśnie – pierwsze co rzuciło mi się w oczy to jego problemy z synem. Nie mogą do siebie dotrzeć, miałam nawet momentami wrażenie, że Chris ojca wcale nie obchodzi, bo ważniejsze jest to „o czym tak cały czas myśli”. A myśli sporo. Jest filozofem, który próbuje porównać dwa podejścia do życia – romantyczne i klasyczne i udowodnić, że tylko ich zespolenie sprawi, ze nasze życie będzie naprawdę dobre. Dużo rozmyśla na temat niedefiniowalnej Jakości – czym jest, jak się ją postrzega. 

Fajdrosa spotkało dużo złych rzeczy – został wyrzucony ze studiów, potem pojawiła się schizofrenia, pobyt w szpitalu, elektrowstrząsy. Zmieniono mu osobowość, która zaczęła odcinać się od tego, co było wcześniej. Podczas wycieczki motocyklem jednak zły Fajdrosa wraca raz po raz, poznajemy coraz więcej faktów o jego życiu, aż w końcu orientujemy się, że autor zatoczył krąg. 

Książka była odpowiedzią na wiele pytań – czym jest świat, dlaczego ludzie są tak sfrustrowani i nieusatysfakcjonowani życząc w latach 80. Odpowiadając na wiele pytań autor zadaje ich jeszcze więcej. Nie da się przejść obojętnie wobec tego, co nam przekazuje – zmusza nas do myślenia, zastanowienia się. Sprawia, że nagle mają znaczenie szczegóły, jak śruba czy moneta. 

To nie jest książka na nudny wieczór, leniwą niedzielę, czy wakacyjny leżak. Będzie zmuszać Was do myślenia, ustosunkowania się, stanięcia po którejś ze stron. Będzie uświadamiać Wam jak blisko obłędu jest człowiek, taki zwykły i szary. Jeśli jednak wymagacie od lektury więcej, chcecie zgłębić tajemnice wielu tysięcy lat filozofii (która zaskakujące, ale jest nadal aktualna!), to koniecznie sięgnijcie po Zen czyli sztuka obsługi motocyklu. Ostrzegam tylko, że zakończenie, którego się nie spodziewacie złamie Wam serce. 

„Jestem szczęśliwy, że tu przyjechałem, a zarazem trochę smutny. Czasami przyjemniej jest podróżować, niż dotrzeć do celu”. 

Mnie złamało.

A teraz specjalnie dla Was konkurs!  

Mam dla Was małą niespodziankę od Wydawnictwa Znak, czyli dwa egzemplarze książki Zen czyli sztuka obsługi motocykla (oczywiście papierowe!). Aby wygrać wystarczy napisać w komentarzu czym dla Was jest Jakość w życiu, a ja wybiorę najciekawsze moim zdaniem odpowiedzi. Macie czas do niedzieli 16.07. do godziny 12. Zwycięzców powiadomię pod tym postem tego samego dnia przed 23. Do dzieła! 

Regulamin dostępny na stronie www.facebook.com/Jakprzezokno.pl