Naturalnym procesem jest to, że wiele książek doczekało się swoich ekranizacji. Niektóre są bardzo udane, zdecydowanie bardziej przypadają do gustu niż książki, a inne po prostu nie oddają tego, co możemy sami przeczytać. Mam na temat film konta książka swoje własne typy i spostrzeżenia.

• Książka lepsza niż film.

Wiedźmin. 

Zdecydowanie i bezapelacyjnie. Te wszystkie potwory wykonane z rury od odkurzacza, niski budżet i wiele, wiele innych. Chociaż Michał Żebrowski w roli Wiedźmina jest dla mnie bezapelacyjny i nie wiem kto mógłby go w ogóle na tym stanowisku zastąpić to jednak nie lubię tego filmu. I chociaż jako mała dziewczynka kochałam ponad wszystko tę ekranizację (no, może tylko Dirty Dancing bardziej skradło moje serce), to jednak uważam, że książki są o niebo lepsze. Po pierwsze – moja wyobraźnia ma o wiele więcej pieniędzy i tworzy nieziemskie efekty specjalne. Po drugie w całej sadze znajdziemy mnóstwo nie tylko opowieści, ale przede wszystkim historię Ciri, która dla mnie była po prostu genialna. Miałam w te wakacje odświeżyć sobie Wiedźmina, ale niestety obawiam się, że nic z tego nie wyjdzie. Żałuję bardzo.

• Film równy książce.

Harry Potter.

Trudno mi powiedzieć co jest lepiej wykonane. W filmie znajdziemy nie tylko dosyć wierną kopię fabuły z książki, ale i także świetne efekty specjalne. Myślę, że twórcy zdecydowanie przeskoczyli samych siebie i podarowali nam coś, czego sami nie bylibyśmy w stanie w takiej skali zobaczyć. Absolutnie genialna muzyka, zdjęcia, te wszystkie mecze quiddicha i detale, nad którymi rozwodziłam się równie długo jak nad niektórymi fragmentami książki. Lubię takie smaczki – często do nich wracam i podczytuję.

Igrzyska śmierci.

Najpierw przeczytałam, potem zobaczyłam. I chociaż trzecia część jest dla mnie jakąś kompletną porażką, to jednak nadal uważam, że film jest zrobiony bardzo dobrze i znacząco oddaje charakter i fabułę książki. Niewiele jest odstępstw, a producenci odwalili kawał dobrej roboty – przepych i rozmach Kapitolu, problemy ubogiej ludności i kogoś, kto został zmuszony do zabijania. Moment kiedy Katniss orientuje się, że znów musi wrócić na arenę? Geniusz!

• Książka gorsza niż film.

Zanim się pojawiłeś. 

Moda na Jojo Moyes powinna zacząć się do czegoś innego niż Zanim się pojawiłeś. Książka nie zachwyciła mnie (chociaż nie mogę powiedzieć, że byłam rozczarowana), ale film po prostu odebrał mi oddech. Byłam na tym w kinie, z Lubym i uważam, że to był naprawdę świetny film. Emilia Clarke odwaliła kawał dobrej roboty i udowodniła, że potrafi grać nie tylko smocze królowe z pazurem, ale i szalone kobiety. A muzykę nuciłam przez następny tydzień.

Władca Pierścieni. 

Obejrzałam wszystkie części z zapartym tchem, a potem zaczęłam czytać książki. I zawiodłam się. Nie potrafiłam przebrnąć przez pierwszą część i na niej zakończyłam moją przygodę z Tolkienem. Mimo, że Władcę Pierścieni mogłabym oglądać w kółko i nigdy by mi się nie znudził, to książki nie tknę się nawet jeśli to będzie ostatnia dostępna książka na ziemi. Słyszałam kiedyś, że często jest tak, że ciężko czyta się klasyków gatunku, który się kocha. To by miało sens i u mnie by się sprawdziło.

A jak jest z Wami? Jakie książki są lepsze od ekranizacji i odwrotnie – co lepiej zobaczyć niż przeczytać?

Słyszałam przeróżne opinie o tym portalu. Że trzeba strasznie się natrudzić, żeby zdobyć punkty na wersję finalną, że to nieposzanowanie blogera/recenzenta. W sumie widziałam chyba więcej gorzkich żali niż pozytywnego odbioru. Ponieważ już jakiś czas aktywnie działam na portalu postanowiłam wtrącić swoje trzy grosze.

Czym jest portal CzytamPierwszy?

Na początek krótkie informacje jeśli ktoś nigdy wcześniej nie widział portalu. Otóż wydawnictwo SQN wpadło na pomysł, aby założyć stronę, na której recenzenci będą mogli wrzucać informacje o swoich opiniach i dostawać za to punkty. Odpowiednią ilość można zamienić na książkę w wersji elektronicznej (20 punktów) lub finalną (100). Czasem organizowane są także promocje i można otrzymać książkę za promocyjną liczbę punktów. Do wydawnictwa SQN dołączyło już kilka innych, możecie więc wybierać z 65 pozycji. Raz w tygodniu w poniedziałki wysyłany jest również newsletter – tam znajdziecie informacje dotyczące zmian na portalu oraz promocji na różne tytuły.

Czy 100 punktów to dużo?

Wiele osób wysuwało zarzut do portalu, że trzeba strasznie się namęczyć, żeby zdobyć upragnione 100 punktów i dostać wersję finalną. Owszem, za darmo nie dostaniemy książki. Za napisanie recenzji typu: „książka jest dobra, bo mi się podobała” też nie. Trzeba wykrzesać z siebie trochę energii i wrzucić trochę opinii do sieci. Tak między Bogiem a prawdą robię niewiele więcej niż zwykle – wrzucam recenzję na bloga, zdjęcia na Instagrama, informację na fanpage blogowy, a potem to udostępniam – na grupach blogerskich (bo to w końcu rozprzestrzenia też mój blog), u siebie na tablicy, piszę opinie w goodreads, na lubimyczytac i w kilku innych miejscach. Dzielę się swoją opinią w grupach czytelniczych – bo i tak to robię. Wkładam więc w to tyle samo serca co zawsze. I mam z tego korzyści.

Byłam po tej drugiej stronie – zajmowałam się blogerami i recenzentami i wiem, że czasem motywacja sprawia, że ludzie stają się sumienni, a jej brak – leniwi. Otrzymując książkę za darmo i z poczuciem, że nam się należy nie czujemy się zobligowani do czegokolwiek. Jeśli jednak wiemy, że to jednak coś nas „kosztuje” – pracę, czas, zdobycie zaufania wydawnictwa i możliwość przeczytania kolejnej, to od razu zabieramy się do pracy bardziej zmotywowani.

Portal to także szansa dla tych, którzy dopiero zaczynają, nie mają imponujących statystyk, a wymarzone wydawnictwa nie chcą z oczywistych względów na razie współpracować. Wiele razy otrzymałam odmowę, bo docieram do niewielkiej grupy osób – ale dzięki portalowi CzytamPierwszy.pl mogę otrzymać książki, które chciałabym.

Strona techniczna portalu.

Na początek logujemy się do portalu i otrzymujemy na wstępie 50 punktów. Jeśli akurat trafimy na jakąś promocję, to możemy otrzymać nawet wersję finalną. Jeśli nie pozostaje nam wersja elektroniczna. Niestety tutaj ogromny minus portalu – wersje elektroniczne nie są na czytnik, a na aplikację issuu, która ma podstawową wadę – nie zapamiętuje strony, na której skończyliśmy czytać. Rozumiem więc frustrację wielu osób i mam nadzieję, że portal szybko przerzuci się nawet na zwykle pdfy, które byłyby o niebo lepsze.

Po przeczytaniu książki i zrecenzowaniu jej tam, gdzie ktoś chce należy dodać je wszystkie do portalu – przy każdej „zakupionej” książce mamy przycisk „napisz recenzję”. Możemy wrzucić tam link, ale także screena. Uważajcie tylko, aby najpierw kliknąć załaduj, a dopiero potem wyślij, inaczej nic się nie doda i dostaniecie 0 punktów (nie jest to jednak nieodwracalne, wystarczy dodać to jeszcze raz).

Zdobywanie punktów wiąże się z kolejnymi statusami, a one z bonusami. Jakimi? Mnie na przykład udało się otrzymać książkę, która bardzo mnie interesowała poza kolejnością i mogę zgarnąć za recenzję dodatkowe punkty. Uważam zatem, że się opłaca.

Polecam portal CzytamPierwszy.pl

Wiem, że portal wzbudza wiele kontrowersji, uważam jednak, że jeśli ktoś czuje się oszukany i nieszanowany może po prostu nie zakładać konta. Ja osobiście jestem bardzo zadowolona. Cieszę się jak dziecko na każdą przesyłkę i staram się dodawać opinie szybko i zawsze zgodnie z własnym sumieniem. Osiągniecie 100 punktów za recenzję (a tym samym otrzymanie kolejnej książki) nie jest dla mnie przesadnie trudne, a trochę angażujące. Nie mam dzięki temu poczucia, że dostaję coś za darmo, że nic mnie to nie kosztuje. Za portalem też stoją ludzie, którzy muszą tę książkę wydać, zaprezentować, a nawet do Was wysłać. To też kosztuje ich pracę, a nawet prawdziwe pieniądze, nie traktujmy więc tego jako wyzysku. Praca za pracę. To, że jesteśmy blogerami, czy recenzentami nie oznacza, że książka nam się należy. Trzeba na nią zapracować i myślę, że każda osoba, która teraz może przebierać w ofertach książek też na początku ciężko pracowała, a może nawet pracuje nadal.

Jeśli macie jakieś pytania – piszcie śmiało, chętnie odpowiem na nie, jeśli tylko będę potrafić.

Po pierwszej części Żniwiarza Pauliny Hendel byłam rozczarowana, zawiedziona i rozgoryczona. Nie chciałam nawet myśleć, że przecież kupiłam od razu drugi tom i pewnie będę musiała go przeczytać. Z ciężkim sercem podjęłam się tego jednak i… uważam, że dobrze zrobiłam, że tego nie odłożyłam.

Uwaga, może zawierać spoilery!

Magda wraca na ziemię pod postacią żniwiarza. Jej zabita przez Pierwszego dusza błąkała się przez rok, aby wreszcie znaleźć ciało zamordowanej, pięknej dziewczyny. Zaskoczona wraca do Wiartołomu do swojego wujka i z nim rozpoczyna życie zabijając potwory z zaświatów. Musi jednak uporać się nie tylko z nową profesją, nieznanymi upiorami, słabościami ciała i psychiki poprzedniej właścicielki, ale również z własną śmiercią. Szybko okazuje się, że opanowanie tego wszystkiego wcale nie jest tak proste jak jej się poprzednio wydawało. Bycie żniwiarzem również nie jest taką dziecinną zabawą jak sądziła.

Nowe postaci na scenie.

W książce pojawia się kilku nowych, chociaż drugoplanowych bohaterów. Poznamy rządną rodowych sreber ciotkę Janinę i jej dwóch osiłkowatych wnuków i szaloną koleżankę Mateusza Klarę. Zdałam sobie przez to tylko sprawę, że świat w Wiartołomie jest jakiś taki pusty – mało osób kręci się po ulicach, prawie nic nie widzą, a nawi napadają tylko tych, którzy faktycznie w nich wierzą. Zdziwiłam się również, że kuzyni Magdy bardzo szybko przekonali swoją babcię, że rodzina Wojnów nie ukrywa dużej gotówki, a ona jakby prędko się z tym pogodziła, chociaż ponoć zawsze była taka rządna pieniędzy.

Tym razem autorka postarała się, aby pojawiło się więcej nawich, sposobów ich zabicia, a nawet problemów z pokonaniem. Już nie idzie żniwiarzom tak łatwo, nie wystarczy uderzenie szakłakiem przez głowę, albo prosty egzorcyzm. Magda w swoim nowym ciele nie jest od razu superbohaterką, która pokonuje wszystko bez przeszkód. Nie, ona tym razem jest prawidziwa – uczy się nowego ja, próbuje walczyć ze słabościami i strachem poprzedniej właścicielki. To ważne moim zdaniem, gdyż dodaje temu znacznej wiadygodności.

Dlaczego druga część jest lepsza od pierwszej?

Jeśli czytaliście recenzję poprzedniej części na pewno wiecie, że byłam rozczarowana. Magda była lekkomyślna, trochę szalona, jej relacja z Mateuszem sztywna i nieprawdziwa, upiory i inne potwory niczym dokazujące szczeniaki, a sposoby na ich zabicie zawsze takie same. W drugiej części autorka zadaje kłam tym zarzutom. Magda co prawda nadal jest lekkomyślna, ale nie uchodzi jej to na sucho – zawsze musi za to zapłacić. Jej relacja z Mateuszem nabiera innych kolorów, które wydają się prawdziwsze i lepsze. Mamy też dużo więcej upiorów, autorka wyjaśnia też więcej sposobów na ich zabicie, a odesłanie do Nawii nie jest już dziecinnie proste.

Zdecydowanie ta część bardziej się udała. Mamy tutaj więcej wierzeń słowiańskich, które miały być głównym atutem książki, więcej stworów rządnych krwi. Nie mogę niestety jednak nadal powiedzieć, że jest to genialna książka. Drugą część zdecydowanie czytało mi się przyjemniej, byłam bardziej ciekawa co słychać u bohaterów i jak to się skończy. Chociaż niestety zakończenie rozczarowało mnie, bo okazało się, że ci, którzy mieli być twardzielami okazali się miękcy. No coż, bywa i tak. Na szczęście jednak nie męczyłam się podczas czytania i w sumie jestem całkiem zadowolona.

Podsumowanie.

Druga część przebiła pierwszą i nawet sprawiła, że mam ochotę na trzecią (a po pierwszej wątpiłam, czy w ogóle sięgnę po drugą). Cieszę się, że tak się stało, ponieważ autorka skusiła mnie naprawdę dobrym pomysłem. Miejmy zatem nadzieję, że ostatnia część nie tylko powie nam do jakiego końca to wszystko zmierza, ale także przebije dwie poprzednie i będę mogła powiedzieć, że to naprawdę świetna lektura.

Autor: Paulina Hendel
Tytuł: Żniwiarz. Czerwone słońce
Wydawnictwo: Czwarta strona
Liczba stron: 431.

Przy okazji tej recenzji postanowiłam coś zmienić. Ponieważ długie recenzje zajmują dużo czasu, a jak już jedna z moich ulubionych blogerek napisała „lepiej czytać książki niż recenzje” to postanowiłam zrobić mały eksperyment. Dostaniecie ode mnie zwyczajową recenzję, oraz na samym końcu krótki zbiór moich opinii o książce i bardzo króciutkim zarysowaniu fabuły – dosłownie w dwóch, trzech zdaniach. Chciałabym tym sposobem nawiązać trochę do nazwy bloga – zajrzyjcie (ale tylko zajrzyjcie) to danej książki właśnie przez moje okno.

Dajcie znać na końcu jak podoba się Wam ten pomysł – czy to dobry trop, czy wolicie pełne „rozwodzenie się” nad każdym dobrym i złym aspektem książki.

Kim są bracia Slater?

Bronagh Murphy to dziewczyna, której rodzice zginęli w wypadku kiedy była bardzo mała, którą wychowuje siostra, nie ma przyjaciół i jest gnębiona przez jednego z chłopaków w szkole. Wszystko zmienia się początkowo na gorsze kiedy do jej klasy zaczynają uczęśzczać bracia bliźniacy Slater: Dominic i Damien. Super przystojni, umięśnieni, bożyszcze dziewczęcych serc. Dominic od razu upatruje sobie Bronagh, a ona nie tylko nie jest zainteresowana nim, ale i wręcz się przed nim opędza. Coś jednak pcha ją w jego ramiona. Czy w końcu mu ulegnie?

Uzupełnienie do tomu o nazwie Dominic jest tom pod tytułem Bronagh, który przedstawia jeden dzień z 21. urodzin dziewczyny. Nie będę wdawać się w szczegóły, ponieważ już samo zdradzenie czegokolwiek więcej byłoby spoilerem. Chociaż pewnie wszyscy domyślają się znacznej części.

Literatura erotyczna w modzie.

Bracia Slater to literatura erotyczna. Znajdziemy tak oczywiście opisane sceny seksu, sprośne teksty i w zasadzie rozmowy tylko o jednym. Nie jest to jednak literatura dla dorosłych – rzecz dzieje się w irlandzkim liceum, bohaterowie to niedojrzali osiemnastolatkowie, a męskie i żeńskie narządy intymne zostały nazwane wszystkimi możliwymi łagodnymi określeniami. Swoje lata już mam, więc nie czułam się zażenowana. Chociaż może trochę – ilością gimnazjalnych tekstów, przekleństw na każdym możliwym kroku, mówieniu nowonapotkanej osobie, że chętnie się ją przeleci i ilością bójek (także tych damskich). Czytałam dawno temu pierwszy tom serii After, bo nie lubię krytykować czegoś, czego nie znam. I te dwie książki bardzo siebie przypominały. Chociaż Dominic i Bronagh w pewnym momencie nie kłócili się tak często jak bohaterowie wspominanej przeze mnie wcześniej książki.

Generalnie to, co pojawiło się w tej książce dało mi przekonanie, że autorka dawno już skończyła szkołę. Bronagh ciągle otrzymywała pozwolenie od nauczycieli, aby słuchać muzyki przez swojego iToucha, kiedy biła się z koleżanką albo ktoś kogoś wyzywał od najgorszych – nauczyciele nie reagowali chociaż byli tego świadkami. Wszystkie problemy w tej szkole rozwiązuwano za pomocą bójek (nawet te damsko-damskie). Skończyłam liceum już jakiś czas temu i to polskie, ale wydaje mi się to wszystko lekką przesadą. Oświećcie mnie, jeśli coś tej kwestii się zmieniło.

Pomijam już całą masę naprawdę słabych tekstów w stylu „Twoja siostra też jest niezła, ale ty jesteś lepsza”, komentowanie tyłka dziewczyny Dominica przez resztę braci Slaterów (tak, tak jest ich aż pięciu! Wszyscy tak samo seksowni) i tak dalej. Zdziwiło mnie też, że Bronagh i jej siostra Branna w klubie piły alkohol i kiedy z niego wyszły były całkiem trzeźwe, ale kiedy na horyzoncie pojawili się bracia Slater – nogi się pod nimi ugięły i wymagały noszenia.

To po co właściwie ją czytałam?

Odpowiedź jest zaskakująco prosta – żeby się odmóżdzyć. I ta książka właśnie tak robi – nie trzeba przy niej w ogóle myśleć, można przeczytać w kilka godzin i nie mieć kaca książkowego. Postanowiłam właśnie tak do niej podejść i nie oczekiwać od niej doskonałego erotyka (którym mogłaby być, gdyby pewne kwestie nie zostały sprowadzone do minimum). Uważam, że takie powieści mogłyby być dobre, gdyby ktoś pokusił się o to, aby wpleść seks w normalną fabułę, nie wpychać sprośnych tekstów i podtekstów wszędzie gdzie się da. Jednak wszyscy uparcie piszą właśnie takie sztampowe i szablonowe powieści erotyczne, które sprowadząją się do odmóżdżaczy. Szkoda, bo coś znacznie lepszego mogłoby zawojować rynek. I nie, nie czytałam Greya, nie wiem więc do jakiej kategorii go zaliczyć.

Zajrzyj przez moje okno do książek Bracia Slater. Dominik i Bracia Slater. Bronagh.

Autor: L.A. Casey

Tytuł serii: Bracia Slater
Wydawnictwo: Kobiece
Liczba stron: Dominik 460, Bronagh 160.
Literatura: erotyczna
Moja ocena: 5/10

O czym? Bronagh po śmierci rodziców to wyrzutek szkoły – gnębiona, bez przyjaciół, izolująca się. Wszystko zmienia się, kiedy w szkole pojawiają się super przystojni bracia Slater, a jeden z nich okazuje się być wbrew niechęci Bronagh bardzo nią zainteresowany i napalony.

Plusy: odmóżdżacz, nie trzeba przy niej myśleć, można dać porwać się akcji, od czasu do czasu się zarumienić i skończyć ją bardzo szybko. Jeśli ktoś gustuje w seriach After, Before i tym podobnych będzie zadowolony.

Minusy: nierzeczywista szkoła, wulgarny język w każdym możliwym zdaniu, wszechobecne bójki, trochę zbyt rozemocjonowana Bronagh i wybuchowy Dominic.

Dla kogo? Na pewno dla osób, które lubią literaturę erotyczną i nie przeszkadzają jej pewne mankamenty. Znajdą również w niej pradziwą rozrywkę ci, którzy lubią takich mocnych facetów, którzy na brzuchu mają kaloryfer, ciągle się biją i walczą o swoje kobiety. Jeśli nie będziecie oczekiwać od tej książki wspaniałych dialogów, wyrazistych bohaterów, całej gamy emocji i doskonałej fabuły – odbierzecie odmóżdżającą książkę. I zdecydowanie bardziej polecam Wam jeśli już Dominica. Bronagh to moim zdaniem wypadek przy pracy, zupełnie niepotrzebny tom, który sprawił, że prawie dostałam wytrzeszczu oczu na półtora godziny.

 

Eksperyment z bardzo krótką recenzją mam nadzieję, że się powiódł. Dajcie proszę znać, czy taka metryczka o książce była dla Was pomocna, zrozumiała i czy preferujecie taką formę – wszak lepiej czytać książki, niż recenzje.