Kiedy zobaczyłam słowa seryjny morderca i wielki smog, pomyślałam, że to nie tylko połączenie idealne, ale i bardzo interesujące. Bez wahania więc zdecydowałam się na tę książkę, licząc na dobrą rozrywkę i bardzo ciekawą historię. Zwłaszcza, że mieszkam w Krakowie, gdzie powietrze czasem trzeba pogryźć.

Niels Oxen, były komandos uczestniczący w wielu misjach na Bałkanach i w Afganistanie, wielokrotnie odznaczony za zasługi zostaje wmieszany w sprawę wieszanych psów. W wyniku tego sam traci najlepszego przyjaciela i znajduje się w niebezpieczeństwie. W drugiej części będą jednak prześladować go te same lęki, ale inne kłopoty.

Kiedy zobaczyłam tę książkę rzuciła mi się w oczy genialna okładka. Rudowłosa kobieta, niczym z obrazu Szał uniesień Władysława Podkowińskiego przywodzi na myśl temperament i malarstwo, których faktycznie w książce nie brakuje. Mimo to dosyć sceptycznie podchodziłam do książki, spodziewałam się czegoś faktograficznego (mimo powieściowego opisu). Może to jednak było moje uprzedzenie z poprzednich powieści, które okazywały się być czymś zupełnie innym.

O książkach Marie Benedict słyszałam wiele dobrego. Każda z nich opowiada o charyzmatycznej kobiecie, która stojąc w cieniu sławnego mężczyzny była po części odpowiedzialna za pewne jego sukcesy. Nigdy jednak nie utożsamiana z tym, czego właściwie dokonała zostaje ożywiona właśnie w książkach tej autorki. Swoją przygodę z nieco feministycznym podejściem do tematu zaczęłam od słynnej hollywoodzkiej aktorki Hedy Lamarr, a właściwie Hedwig Kiesler.

Styczeń to dla wszystkich czas nowych wyzwań, postanowień, prób i błędów, zgadywania jaki ten rok będzie. U mnie było pracowicie, ale bez większych niespodzianek. Przeczytałam kilka dobrych książek i z powodzeniem rozpoczęłam realizacje czytania zbyt długo odkładanych lektur z mojej biblioteczki. Styczeń zaowocował 10 przeczytanymi książkami, dwie przeciągnęły się na luty, więc w sumie tknęłam aż 12. Świetny wynik, którego pewnie już nie powtórzę. Nie mam pojęcia jak to zrobiłam.