Jakieś dwa lata temu rozpoczęłam swoją przygodę z kryminałami gdzie głównym bohaterem był straumatyzowany były komandos Niels Oxen. I pokochałam tego smutnego, bardzo zamkniętego w sobie człowieka, który wykorzystuje swoje niezwykłe umiejętności z Korpusu Łowców w dalszym życiu. Teraz, kiedy sięgnęłam po czwartą już część o Oxenie, którą spokojnie można czytać bez znajomości trylogii, wiem, że to był strzał w dziesiątkę.
Tajemnicza organizacja.
Oxen próbuje przystosować się do normalnego życia, ale wciąż nie przepracował do końca swojej traumy. Niespodziewanie otrzymuje zadanie odnalezienia pewnego człowieka od swojego dawnego mocodawcy i przyjaciela Axela Mossmana. Przy okazji postanawia spróbować przyjrzeć się z bliska wilkom, które pojawiają się nagle w Danii. Nie będą to jednak jedyne wilki z jakimi przyjdzie mu się zmierzyć. Nagle ze wszystkich skrawków rzeczywistości wyłania się obraz tajemniczych ludzi zrzeszonych w Lupsie.
Wilki czają się wszędzie.
Oxen pozostaje wciąż tym samym bohaterem, którego obserwowałam od pierwszego tomu. Nauczył się pewnych rzeczy, zmienił nastawienie, ale to wciąż on, ten sam uparty człowiek z zasadami. Dzięki morderczym treningom i przygotowaniu dla Korpusu Łowców bywa w śledztwach kryminalnych po prostu nieoceniony. A przy tym wszystkim pozostaje ludzki. Autor nie kreuje go na superbohatera – to wciąż człowiek, który się myli i nie wszystko jest w stanie zrobić i nie każdą kropkę połączyć. To nadaje całości bardzo realnego wymiaru. Dodatkowo na scenie pojawia się enigmatyczny Mossman, który jak zawsze jest nieodgadniony i nie wiadomo jakie karty ma jeszcze w talii. W tej części bardzo mało jest Margarethe Frank, doskonałej policjantki, która w wyniku przykrego wypadku straciła nogę. I chociaż cała oś wydarzeń skupia się właśnie na niej i jej przeszłości, to ona sama jest jakby z boku tego wszystkiego, co tylko nadaje fabule charakteru. Autor nie oddaje jej zbytnio głosu, przez co czytelnik również nie wie, tak jak Oxen, co tak naprawdę wydarzyło się przeszło dekadę wcześniej.
To typowy, skandynawski kryminał – nieco melancholijny momentami, z odwołaniami do piękna naturalnej Danii, zahaczający o społeczne i polityczne kwestie. Akcja jest wartka, chociaż momentami autor nieco ją stopuje, jakby chciał, aby czytelnik miał czas na odpoczynek przed kolejnym galopem. Cała zagadka jest mocno pogmatwana, ale dzięki kolejnym wydarzeniom rozplątujemy następne nitki, które w końcu doprowadzają do rozwiązania – które daje do myślenia. Jak zawsze w książkach Jensena odnosi się wrażenie, że wszystko jest dwuznaczne moralnie i tylko od czytelnika zależy po której stronie postanowi się opowiedzieć.
Wyraziści bohaterowie, tajemnica, dużo natury, lekka mgiełka melancholii, świetna fabuła, zagadka, która przyciąga. To zdecydowanie książka, która jest w pełnej krasie dobrym, skandynawskim kryminałem.
Podsumowanie.
Dobry, porządny, trzymający w napięciu kryminał z Oxenem w roli głównej. Bohater jest silny, ale nieprzerysowany, a sytuacje choć momentami niebezpieczne i trudne – to bardzo prawdopodobne. Wszystkie wydarzenia gdzieś tam splatają się ze sobą. Gorąco polecam!
Autor: Jens Henrik Jensen
Tytuł: Lupus
Wydawnictwo: Helion
Moja ocena: 4,5/5.
Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu.
