Jako człowiek pracujący lunchboxy robię sobie bardzo często do pracy. Brak mi jednak polotu w kuchni, więc mam kilka sprawdzonych, bardzo prostych przepisów na kanapki. Postanowiłam zatem zobaczyć z czym się to wszystko je i czy nowości przypadną mi do gustu. Na początku byłam przerażona, że przepisy w tej książce są zbyt wymyślne, ale potem pochyliłam się nad nimi bardziej.

Jako fanka serialu Przyjaciele (chociaż tak naprawdę od niedawna, bo wszystkie odcinki obejrzałam dopiero w tym roku) nie mogłam przepuścić okazji żeby dowiedzieć się jeszcze więcej. Liczyłam na całą masę ciekawostek, dużo śmiechu i powrotu to tych wszystkich kultowych scen.

Jestem fanką twórczości Kinga (ale tej starszej, kultowej), więc kiedy pojawiło się TO w odświeżonej, filmowej okładce postanowiłam przeczytać tę książkę, zwłaszcza, że jeszcze nie miałam przyjemności. Tomiszcze bardzo grube, więc wiedziałam, że na długo zostanę z bohaterami.

Zupełnym przypadkiem otrzymałam tę książkę i wtedy znów wyszło na jaw, że to druga część. Który to już raz? Postanowiłam jednak za namową jednej z moich obserwatorek przeczytać Metodę Krokodyla, która rozpoczyna serię o komisarzu Lojacono. Ta pierwsza część tak mnie pochłonęła i tak mi się podobała, że bez zastanowienia sięgnęłam po Bękarty z Pizzofalcone. I żałuję, że to taka cienka książeczka.

Pokochałam książki o komandosie Nielsie Oxenie od pierwszej książki Zanim zawisną psy. Magnetyczny tytuł i historia, która tak często zmienia kierunek, że człowiek nie może się nudzić. Po raz trzeci weszłam więc w świat Oxena chcąc dowiedzieć się jak wybrnie z tego, z czym zostawił go autor w poprzedniej części Mroczni ludzie.