Dzisiaj postarzałam się o kolejny rok. Chociaż wcale tego nie czuję, to jednak pnę się ku dorosłości. Na jednym z blogów zobaczyłam kiedyś posta, który mówił o autorce tyle faktów, ile właśnie wybiło jej lat. Aż wstyd się przyznać, że ja ma ich już tyle, a bloga założyłam pół roku temu. Tyle zmarnowanych lat!

Poczytajcie zatem o 26 faktach o mnie, o których na pewno nie mieliście pojęcia.

1. Ciagle pytają mnie o dowód. Niezmiennie od kilku lat ciagle słyszę, że dowodu to ja raczej nie posiadam. Jest to z jednej strony słodkie i miłe, a z drugiej upierdliwe i czasem przykre, kiedy zrzędliwa Pani uparcie twierdzi, że nie mam prawa kupić piwa.
2. Nienawidzę pociągania nosem. Serio, nie przeszkadza to ludziom, że ich nos wypełnia spływająca zgodnie z prawami grawitacji wydzielina? Dźwięk jest straszny. Zwłaszcza, kiedy piękna, wypachniona Pani ma pieniążki na kosmetyczkę, ale na chusteczki już nie i ostentacyjnie pociąga nosem. Chyba po to, żeby ktoś jej pożyczył.
3. Strasznie szybko się denerwuję. Najlepiej  wiedzą o tym moi najbliźsi. Zadasz mi o trzy pytania za dużo jak przeglądam fejsa? Złość. Nie słuchasz mnie gdy do Ciebie mówię? Złość. Cokolwiek. I niestety, nie za bardzo nad tym panuję, chociaż bardzo się staram. Może to już jakaś choroba?
4. Uwielbiam wszystkie prace manualne. W szkole kochałam plastykę i tak mi zostało – zawsze coś skropię, lubię coś malować, lepić z plasteliny, dłubać.
5. Studiowałam historię i przez pierwszy rok po studiach pracowałam nie tylko w zawodzie, ale i w pracy marzeń. Pewny niefortunny zbieg okoliczności sprawił, że musiałam podjąć najtrudniejszą decyzję w życiu (której niestety nie żałuję) i zostać księgową.
6. Jestem księgową, a nienawidziłam matematyki i nie potrafię liczyć (chociaż z matury podstawowej zgarnęłam ponad 70%!). Nawet moja mama, kiedy dowiedziała się, że będę księgową wykrzyknęła: „ależ ty nie umiesz liczyć Myszko!”.
7. Nie lubię dzieci. Na palcach jednej ręki mogłabym policzyć te, które są fajne, i to pewnie dlatego, że nie są moje.
8. Boję się kur. Chociaż wychowałam się na wsi te stworzenia mnie trochę przerażają (w końcu to potomkowie dinozaurów!).
9. Nie lubię książki Władca Pierścieni. Nie trafiła w moje gusta, które nakazują mi kochać fantastykę miłością bezgarniczną, ale słyszałam kiedyś opinię, że jeśli chodzi o klasyki, to często nie spełniają oczekiwań wiernych fanów gatunku.
10. Nie czytam książek w łóżku. Jeśli chcę poczytać coś przed snem to jak najbardziej, ale na dłuższe czytanie nigdy do łóżka nie wchodzę, bo… zaraz zasypiam.
11. Jeżdżę Peugeotem 206. Mój ukochany samochód, który przeżył już ze mną niejedno, który jest mega wygodnym do spania i przyprawia o zdziwienie gości w wypasionych furach kiedy mijam ich na autostradzie.
12. Nie cierpię wszystkich Zmierzchów, Greyów i innych „hitów”. Nie oceniam tych, którzy to lubią, ale są to książki, których nie lubię (ale nie krytykuję) mimo, że ich nie czytałam.
13. Zawsze dowiaduję się o wszystkim ostatnia. Dosłownie.
14. Nie mam podzielnej uwagi. Kiedy przeglądam Facebooka albo Instagrama trzeba zwrócić moją uwagę żebym się oderwała. Inaczej nie usłyszę ani jednego słowa.
15. Jestem jak słoń w składzie porcelany. Tam coś strącę, tu się czymś obleje. Najgorzej jest na rowerze – czuję się wtedy taka niezdarna.
16. Jestem straszliwie zapominalska. I już nie raz przez to cierpiałam, najczęściej na ból nóg i stracony czas.
17. Od kilku lat mam nawrót choroby lokomocyjnej i nie mogę w autobusie nawet przeglądać telefonu.
18. Nie piję kawy. Ani mi nie smakuje, ani nie działa, boli mnie po niej tylko głowa, a czasem brzuch.
19. Cierpię na zespół pieśni i tańca. Śpiewam i tańczę w zespole ludowym, który kocham ponad wszystko i dzięki któremu odbyłam najdalszą podróż w moim dotychczasowym życiu.
20. Na lewej siatkówce mam pęknięcie – pamiątka po nieleczonym zapaleniu spojówek od zatarcia oczu balsamem. Nie pytajcie.
21. Boję się burzy. Jak koty i psy.
22. Jestem gadżeciarą. Lubię ładne telefony, komputery, aparaty i inne.
23. W liceum pisałam książki. Oczywiście do szuflady, głównie fantasy, zawsze bardzo długaśne (kto by to czytał!). Skończyłam ich pięć. Nie, nie ujrzą światła dziennego.
24. Nie lubię swoich urodzin. Nie dlatego, że się starzeję, tylko jakoś tak zawsze mam wtedy zły dzień.
25. Nie maluję paznokci. W ogole oprócz obcinania nie robię przy nich nic. Kiedyś miałam z nimi straszne problemy i dlatego zabiegi pielęgnacyjne nie są dla mnie.
26. Moja najdalsza podróż odbyła się w tamtym roku i była wycieczką do Chin.

Czego bym sobie życzyła na te 26 urodziny? Prywatnie trochę więcej opanowania i spokoju, a zawodowo? Przesyłki. Takiej prawdziwej przesyłki kreatywnej, przeznaczonej dla blogerów, z książką i czymś, co ma mnie zachęcić do jej przeczytania. Ale do tego jeszcze długa droga.

Kiedy na małej, bezludnej wysepce zostają odnalezione zwłoki człowieka, który zmarł z wycieńczenia policja rozpoczyna śledztwo. Dla małej społeczności pobliskiej wysypu Flatey w Islandii to prawdziwy szok, zwłaszcza, że to jej mieszkańcy są podejrzani.

Islandzki kryminał. 

Viktor Arnar Ingólfsson to ponoć jeden z bardziej poczytnych autorów kryminałów w Islandii. Niestety, ja usłyszałam o nim dopiero po raz pierwszy, ale nie było to wcale spotkanie pełne rozczarowań. Wcale nie dziwi mnie jednak fakt, że autor jest mało znany. Czytałam kiedyś książkę o Isnadii i dowiedziałam się z niej, że zdecydowana większość Islandczyków pisze z powodzeniem książki.

Społeczność wyspy Flatey to zaledwie kilkadziesiąt osób, ścisłe ze sobą związanych. Każdy z nich ma swoje tajemnice i bolączki. Kiedy na pobliskiej bezludnej wyspie zostają znalezione szczątki człowieka przedstawiciel prefekta Krajtan rozpoczyna śledztwo. Szybko okazuje się, że człowiek, który zmarł z wycieńczenia nie trafił tam przez przypadek. Tropy prowadzą do jednego z naukowców oraz do starej kroniki Flateyjarbók. Ponoć rozwiązania starej zagadki podjął się właśnie zmarły, a klucz schowany przez niego w kieszeni sprowadził nieszczęście. Krajtan mimo niechęci do prowadzenia tego typu spraw próbuje rozwikłać tajemnicę.

Mroczna historia w malowniczej oprawie. 

Islandia stała się dla mnie miejscem, do którego chcę pojechać, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po książkę. Nie zawiodłam się, ponieważ zobaczyłam nie tylko ciekawe krajobrazy, ale także mentalność tamtejszych ludzi. Poznamy przywiązanych do prymitywnego życia mieszkańców Domu na Skraju, młodą lekarkę Johannę, ciekawskiego wójta i zabobonnego kościelnego. Spotkamy też całą masę pobocznych postaci, dowiemy się co nieco o nieboszczyku, czy poznamy kulisy pracy policji.

Zagadka, do odgadnięcia której wszyscy dążą jest wplątana na koniec każdego rozdziału. Czytelnik może zatem zapoznać się z nią i próbować ją rozwiązać razem z bohaterami. Usłyszymy też coś niecoś o tym ciekawym zbiorze sag i legend islandzkich. Dowiemy się też sporo ciekawostek z nimi związanych, które powtarzają bohaterowie.

Zagadka śmierci profesora, a potem kolejnej nie jest jakaś bardzo skomplikowana, ale też niezupełnie oczywista. Przez długi czas nie domyslalam się kto jest mordercą, dlatego z przyjemnością brnęłam w książkę. Gdzieś mniej więcej w połowie trochę znudziło mnie, że nadal szukają jakichkolwiek poszlak o pierwszym trupie, ale kiedy wszystko nabrało tempa czytało mi się już dobrze.

Podsumowanie. 

Ciekawa lektura, przedstawiona na tle malowniczej wyspy i isnaldzkiej mentalności ludzkiej. Przyjemna, na nudny wieczór, niezobowiązująca i niewymagająca wielkich przemyśleń i dociekań. Czytało mi się to bardzo lekko i uważam ten czas za jak najbardziej udany.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Editio Black.

Kiedy zobaczyłam książkę Bajki na leśnych ścieżkach od Wydawnictwa Dygresje to postanowiłam spróbować swoich sił w bajkach. Od razu pomyślałam o pewnej wspaniałej osobie, które spodziewa się synka, wiedziałam więc, że książka się nie zmarnuje.

O czym są Bajki na leśnych ścieżkach? 

Raptem 50 stron to rymowanki podzielone na kilka bajek dotyczących życia w lesie. Spotkamy więc tam chorą żabkę szukającą doktora i a potem wracającej na wesele innych żab. Poznamy też misia, który na obiad postanowił zjeść rybkę i znanego dobrze Puszka, Reksia i koziołka w nowym wydaniu. Całość jest rymowana, przejrzysta i opatrzona wieloma pięknymi rysunkami. To właśnie one sprawiły, że lektura była bardzo przyjemna i pomogła zwizualizować sobie wszystkie opowiadania.

Każda bajka niesie ze sobą puentę, która mówi dzieciom jakie wartości powinny wyznawać.  Przedstawiają też krótką historię mającą uczyć cierpliwości i uwagi. Wszystkie opowieści niosą ze sobą delikatnie rozbudowaną fabułę, przez co rodzic też nie będzie się nudził. Bardzo spodobał mi się także kwadratowy i lekki format książki, naprawdę bardzo ładnie wydana książka. Myślę, że dzięki temu będzie zdecydowanie dobrym pomysłem na prezent.

Rymowane opowieści. 

Jedyne do czego mogę się przyczepić i co utrudniało mi czytanie to rymy, które nie zawsze były takie same. W większości przypadków słowa rymowały się między połową a końcówką wersu, ale czasem zdarzały się dwie linijki kiedy ostatnie słowa się ze sobą rymowały, tak zwane rymy AA, czasem ABBA, a w niektórych przypadkach rymu w ogóle nie było. Wybijało to trochę z rytmu czytania, który był ładny i śpiewający – póki nie natrafiło się na kamień.

Podsumowanie. 

Cieszę się, że ta wartościowa bajka trafiła do osoby, która zrobi z niej fantastyczny użytek. Jeśli chcecie podarować jakiemuś dziecku ciekawe i ładne bajki – Bajki na leśnych ścieżkach będą idealnym wyborem.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Dygresje.

Kiedy przeczytałam opis Upadku nadziei pomyślałam, że książka nie tylko ma potencjał, ale i może okazać się naprawdę ciekawą. Jakie było moje rozczarowanie, kiedy otrzymałam maleńką książeczkę na jeden wieczór.

Tero jest młodocianym złodziejaszkiem, zamieszkującym Beznadzieję, natomiast Rita to przybrana córka jednego z bogatych handlarzy wodą i zarabia uczciwie sprzedając owoce. Miasto, w którym żyją nosi nazwę Nadziei i znajduje się na pustyni – stąd handlowanie wodą stało się bardzo dochodowym zajęciem. W wyniku zbiegu okoliczności i pecha obojga dzieci ich los splata się nierozerwanie i odtąd będą mogli polegać tylko na sobie. A czeka ich nie tylko walka o przetrwanie, ale także i o cale miasto.

Kiedy dziecko silniejsze jest od bandziora.

No właśnie, walka o przetrwanie. Rita, mieszkająca skromnie, acz wygodnie, nie musząca martwić się o swój byt zostaje zesłana do Beznadziei – najbiedniejszej części miasta. Nie ma wcale tak znowu ciężko – skądś ma cały czas pieniądze, dostaje lokum z trzeba pokojami (szkoda, że mnie nikt na taką banicję nie chce wysłać w Krakowie) i codziennie gotuje Teremu jedzenie. Kiedy wpada na pomysł sprzedaży kwiatów o dziwo najbiedniejsi chętnie wydają ostatnie grosze, aby ich balkony wyglądały pięknie. Z tyłu książki znajdujemy też wzmiankę o dżinie, który w całej książce zajmuje miejsce może dwóch stron. Kiedy dochodzi wreszcie do walki okazuje się, że dzieci znacznie lepiej walczą od zaprawionych w bojach zbirów (nawet kupcząca całe życie Rita). Nie ma też w tej książce żadnego złego charakteru, a jeśli już jest – szybko znika pokonany przez dzieciaki, albo okazuje się jednak słodkim bobasem.

W ogóle cała historia ma silne nawiązania do bajki o Alladynie: dżin, latający dywan, Szeheryzadę i nawet samego Alladyna. Zbieżność nazw, nazwisk i motywów wcale nie jest przypadkowa, a mnie wydała się nie tylko zbędna, albo i niepasująca do całej fabuły. W ogóle historia płynie bardzo prędko, niczym górki potok, a na niecałych dwustu stronach, z marginesami na pół kartki i wielkimi literami zmieszczono kilka lat. Duży potencjał, który moim zdaniem został zmarnowany, niewykorzystany i dopchany dobrze znanymi motywami. Jakby autor nie miał pomysłu na dobrą powieść fantasy, więc skorzystał perfidnie z tego, co znał.

Pomylona kategoria.

Po przeczytaniu książki miałam nadzieję, że może jest przeznaczona dla młodzieży – piękne wartości, nieskomplikowana historia, brak czarnych charakterów, nieścisłości (wspomnienie, że przestało padać, by w następnej scenie wspomnieć, że jednak pasa) i naiwność całej historii. Ale niestety nie. Ktoś zakwalifikował tę książkę do fantastyki, w jednej linii z Sapkowskim i Martinem. O zgrozo!

Autor książki Kacper Rybiński to świeżo upieczony maturzysta, który zdawał polską maturę w Szwajcarii. Czytając notkę o autorze miałam wrażenie, że czytam dziecięcy opis, co od razu dało mi do myślenia. Upadek nadziei to jego debiut. Jeśli chodzi o warsztat i pomysł to całkiem udany, niestety wykonanie zbyt naciągane, naiwne i odgapione od innych.

Podsumowanie.

Polecam serdecznie młodzieży (takiej zdecydowanie młodszej), która może wynieść z tej książki dużo dobrych wzorców i poprawny warsztat literacki. Niestety, dla dojrzałego czytelnika (za jakiego nieskromnie się uważam zważywszy na mój wiek) będzie to lektura nieco naiwna i nieoryginalna.

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Wydawnictwu Dygresje.

Dzikie łabędzie  są pierwszą, osobistą książką Jung Chang, która w Polsce zrobiła furorę biografią Cesarzowej Wdowy Cixi. Tej książki nie przeczyta ponad miliard ludzi, a już na pewno nie bliscy autorki. Posłuchajcie jak Chang opowiada historię trzech córek Chin – swojej babki, matki i swoją.

Jung Chang opowiada o swoim życiu

Chang urodziła się w latach 50. w Yibinie w Chinach pod rządami Mao Tse-tunga. Jej rodzice byli wysoko postawionymi urzędnikami państwowymi w ChRL, przez co Jung wychowywała się w kulcie komnistycznej partii, pod kloszem. Ona i jej rodzina zmienili swoje nastawienie do władzy kiedy ojciec dziewczyny popadł w niełaskę i trafił wraz z matką do obozu pracy. Jung w latach 70. wyjechała z Chin do Wielkiej Brytanii, tam kształciła się i ostatecznie została. Jej książki uważane są za skrajnie emocjonalne.

Skrajne emocje

No właśnie, ale czy da się inaczej pisać o trudach swojej rodziny inaczej niż emocjonalnie? To, co opowiada Jung daje wiele do myślenia. Jej babka, piękna dziewczyna wydana za generała jako konkubina, miała krępowane stopy przez co nigdy nie mogła swobodnie chodzić. Matka była zapaloną komunistką, która wreszcie po wielu absurdalnych pomówieniach zaczęła wątpić w cudowny system. Autorka doświadczyła trudów podróży, głodu i niewygód związanych z potępieniem.

To, co działo się za drzwiami Chińskiej Republiki Ludowej przyprawia o trwogę. Wszędzie węszono podstęp przeciwników komunistów i Mao, prawicowość i odchylenia. Żona, będąca niższa stopniem od swojego męża nie mogła myć się w ciepłej wodzie, bo została posądzona o burżuazyjność. Kiedy matka Chang była w pierwszej ciąży musiała znosić trudy podróży, a kiedy poroniła mąż nie chciał odwieźć jej do domu samochodem, żeby nie traktować jej inaczej niż wszystkich.

Kiedy pod koniec lat 50. przez złą politykę ekonomiczną zaczęło brakować jedzenia w całych Chinach zmarło z głodu wiele milionów ludzi. Autorka przytacza nawet historię, kiedy w jej mieście pojawiło się małżeństwo, które łapało dzieci, zabijało je, wędziło i sprzedawało jako mięso z królika po niebotycznych cenach. Kiedy sprawa się wydała zostali skazani na śmierć.

Chiny jakich nie zobaczysz w telewizji

Chang opowiada o swojej młodości i rodzinie w sposób prosty i szczery – tak, jak miało to miejsce, jak zostało jej przekazane. Nie podaje nam subiektywnej wiedzy, ale to, co odczuwali jej najbliźsi i ona sama. Dzięki temu możemy dowiedzieć się jak żyli zwykli ludzie, z dala od wielkich wydarzeń, a jednak mocno w nie wmieszane – polityka, historia i wojny przeplatają się z codziennym życiem. Kiedy już wgryziecie się w treść i polubicie wszystkie trzy córki Chin to zobaczycie, że historia pięknie płynie, czyta się ją szybko i bardzo przyjemnie mimo obrazów, które wcale takie przyjemne nie są. Wiele z nich jest drastycznych, wręcz nieludzkich, wprawiających w gniew przeciwko niesprawiedliwości. Abstraktyjne myślenie komunistów, obsesja na każdym polu i zmuszanie ludzi by nie myśleli przyprawią Was o mdłości. Ale poznacie prawdziwy obraz Chin

Podsumowanie

Piękna, chociaż bolesna historia trzech kobiet, wychowanych w trzech różnych okresach Chin, od cesarstwa i tradycyjnego krępowania stóp do lżejszej formy komunizmu. Poznacie co to strach, ból, niezrozumienie, małe radości i zawierzenie idei. Będziecie mogli sami ocenić czy to, co widziała i czuła autorka jest zgodne z tym co wiecie o Chinach.

Bardzo serdecznie polecam wszystkim tym, którzy lubią dobrze napisaną literaturę faktu, autobiografię, z ogromną dawką emocji.

Premiera: 2 sierpnia.

Za przepięknie wydany egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak Literanova.