Nie czytam motywacyjnych książek, ponieważ nie spełniają swojego zadania i zwyczajnie na mnie nie działają. Wolę motywować się sama. Ale tym razem tak się złożyło, że potrzebowałam jakieś motywacji, jakiegoś znaku od Wszechświata o którym tyle mówi autorka.

Wszechświat Cię wspiera.

Dookoła nas są różni ludzie i różne sytuacje. Często stresujemy się, bo coś nam nie wychodzi w pracy, w domu nie mamy spokoju, a na drodze ktoś niepotrzebne trąbi i jedzie zbyt wolno. To wszystko sprawia, że zapętlamy się w tym swoim stresie i żyjemy w nim. Kiedy jednak uświadomimy sobie, że Wszechświat to wszystko zsyła nam po coś, wspiera nas, a my otworzymy się na jego miłość mówiąc mu w kółko „Otwieram się na miłość, Wszechświecie”, to wtedy nie tylko ogarnie nas nagła ulga, ale i w ciągu kilku minut nasze kręte ścieżki wyprostują się.

Nie. Powtarzałam tak. W korkach, kiedy ktoś mnie zdenerwował i w pracy. Wszechświat mnie nie wspierał, nie poczułam jego uzdrawiającej mocy, nie ogarnęło mnie uczucie ulgi. Może zbyt mało wierzyłam w to cudowne remedium na całe zło tego świata. Dosłownie, bo z odpowiednim nastawieniem powinniśmy mieć również wrażenie, że wojna i głód to też miłość Wszechświata.

Sceptyczka konta Wszechświat.

Nie zrozumcie mnie źle – mam swoją wiarę i trzymam się jej, ale co do innych cudownych sposobów jestem dosyć sceptyczna. Mam pewną teorię, że skoro we Wszechświecie o którym tak chętnie pisze autorka jest tyle ludzi, to raczej on nie postanowi wspierać właśnie mnie.

Autorka niewątpliwie wierzy w to, co mówi i robi. Swoje wywody popiera całym mnóstwem przykładów, pokazuje w jaki sposób ona i inni ludzie sobie radzą z przeciwnościami. Uczy także czytelnika w jaki sposób sam może się przeciwstawić niszczącej sile pesymizmu i złego nastawienia. Proponuje też kilka ćwiczeń – typowo medytacyjnych oraz oddechowych. Nie przepadam za tego typ formami więc szczerze mówiąc nie wypróbowałam ich. Jest to jednak na tyle prosto opisane, że jeśli ktoś będzie miał ochotę rozpocząć swoją przygodę z jogą to na pewno będzie zadowolony. Znajdzie mnóstwo pomocy, wskazówek, przykładów mantr i muzyki, których może użyć przy swoich pierwszych medytacjach.

Podsumowanie.

Do mnie to nie przemówiło. Autorka cały czas powtarza, abyśmy otworzyli się na miłość Wszechświata. Robi to wręcz do znudzenia! Ciągle w kółko to samo. Miałam też wrażenie, że całość jest trochę nieuporządkowana i chaotyczna, jakby nazwy rozdziałów zostały przydzielone dosyć przypadkowo – żeby tekst nie wyszedł zbyt długi. Dla mnie było tam za mało motywacji w motywacji, a za dużo duchowych dywagacji, ochów i achów nad tym jak Wszechświat nas kocha – wystarczy tylko otworzyć się na jego miłość.

Autor: Gabrielle Bernstein
Tytuł: Wszechświat Cię wspiera
Wydawnictwo: Kobiece
Liczba stron: 224

Szczygieł Donny Tartt znalazł się na szczycie listy bestsellerów za równo za granicą jak i w Polsce. Nie był jednak pierwszą książką tej autorki. ponieważ zadebiutowała Tajemną historią. Szczygieł skradł moje serce, nie mogłam więc odmówić sobie tej drugiej (a właściwie pierwszej) książki Donny Tartt. I powiem Wam, że się nie zawiodłam.

Specyficzni studenci greki. 

Richard Papen po wielu perturbacjach pojawia się na Uniwersytecie w Hampden i szybko spełnia się jego największe pragnienie – dostaje się na elitarne zajęcia z klasycznego języka jakim jest greka. Poznaje specyficznego profesora Morrowa, który swoim równie specyficznym studentom pomaga w tłumaczeniach i zadaje dosyć ciężkie lektury i prace. Richard poznaje tam piątkę bogatych dzieciaków, które obracają się właściwie tylko w swoich kręgach, piją wiskey, debatują nad klasyką, chodzą na drogie kolacje, natomiast on jest zwykłym szarakiem, którego rodzice niespecjalnie wspierają finansowo. Szybko jednak przekonuje się, że jego nowi przyjaciele oddają się również innym, bliższym starożytnym Grekom rozrywkom, które w końcu doprowadzają do śmierci człowieka. Ukrywanie prawdy okazuje się wtedy trudniejsze niż się wszystkim wydaje.

Morderstwo (bo chociaż bohaterowie nie chcą tego przyznać to właśnie tym ten „wypadek” jest) nie jest ukrywane – ani przez wydawcę ani przez samą autorkę. Właściwie od początku Richard wspomina nam, że pewien człowiek umrze. Długo jednak opowiada nam o sobie, swoich początkach z nowymi przyjaciółmi, ich zwyczajami i pomysłami, by gdzieś między wierszami powiedzieć nam prawdę. Ta książka to nie kryminał, kiedy nie mamy pojęcia co się wydarzy. Donna Tartt jest tego rodzaju autorem, który opowiada historię by między informacją o tym jak ktoś kogoś irytował, a co jadło się na kolację wtrącić: „hej, a właściwie to zabiliśmy człowieka” i idzie dalej nie oglądając się na zaskoczonego jej bezpośredniością czytelnika.

Klasyka gatunku.

Literatura piękna ma to do siebie, że charakteryzuje się doskonałym językiem, pewnym specyficznym przedstawieniem świata, postawą bohaterów. Również w Tajemnej historii nie znajdziecie wartkiej fabuły, niesamowitych zwrotów akcji, superbohaterów i innych rzeczy, które nierzadko niepozwalają nam oderwać się od lektury. Jednak ta książka ma w sobie taką moc, że bez tych wszystkich elementów przykuła mnie do siebie na długie godziny. Przejechane przystanki (ostatnio często mi się to zdarzało), nieusłyszane słowa, spóźnione reakcje. I wreszcie czytanie wszędzie: w tramwaju, na próbie, w przerwach w pracy, na Krakusie. No po prostu wszędzie. Delektowałam się pięknym językiem, ciekawymi konstrukcjami, lekkim napięciem, moralizatorskim tonem i wszystkim, co składa się na tę książkę. Spędziłam wszystkie te chwile w miłym towarzystwie.

Kto jest kim?

Na początku piątka nowobogackich dzieci mocno mi się myliła. Poznajemy rozrzutnego, chociaż spłukanego Bunnego, spokojnego i bardzo bogatego Francisa, cierpiącego na migreny Henrego oraz bliźniaków Camillę i Charlse’a. I oczywiście skromnego, biednego i cichego Richarda, który przypadkiem zaczyna przyjaźnić się z całą piątką. Sprawiają wrażenie trochę zadufanych w sobie, oderwanych od życia w kampusie (który swoją drogą przedstawia świat pełen używek – eksperymenty z alkoholem, narkotykami, rytualnymi wydarzeniami). Studiowanie przez nich filologii klasycznej tylko wzmaga to wrażenie, jakby zupełnie nie pasowali do tamtego miejsca i tamtych czasów. Jakby pijąc alkohol i zarzywając narkotyki pragnęli czegoś więcej niż upojenia – może jakiegoś objawienia, zatarcia garnic? I w końcu faktycznie do tego dochodzi.

Poznajemy całą opowieść z punktu widzenia Richarda, który nie ukrywa przed nami morderstwa ani innych wydarzeń. Wspomina o nich mimochodem, nie buduje w czytelniku napięcia, a jednak bardzo mocno intryguje. Jak do tego doszło? Jakie były tego konsekwencje? Kto zabił i dlaczego? Odpowiedzi na te pytania dostajemy w małych dawkach, czytamy o nich między długimi wywodami. Nie dowiemy się niczego przeskakując kilka rozdziałów do przodu (swoją drogą każdy z nich ma ponad 50 stron).

Podsumowanie.

Jestem urzeczona Donną Tartt i chociaż Tajemna historia nie była tak genialna jak Szczygieł, to wciąż jest pod jej ogromnym wrażeniem, wspominam tę lekturę i mam ochotę na więcej. Niestety Tartt pisze jedną książkę na 10 lat, więc będzie niestety trzeba poczekać, ale przede mną wciąż jeszcze Mały przyjaciel, więc moja przygoda jeszcze się nie kończy.

Autor: Donna Tartt
Tytuł: Tajemna historia
Wydawnictwo: Znak Literanova
Liczba stron: 606.

Rok 2017 przeszedł do historii. Przyniósł wiele zmian, ale także wiele naprawdę fantastycznych lektur. Ciężko było wybrać tylko te 3 najlepsze, ostatecznie jednak się udało.

Miejsce trzecie: Życie pasterza.

O tej książce usłyszałam zanim pojawiła się w Polsce, a że życie owiec zawsze mnie fascynowało, a te zwierzęta są według mnie wyjątkowo urocze to zapragnęłam ją przeczytać. Autor książki hoduje z dziada pradziada owce. Zajmuje się nimi, dba o nie, sprzedaje wełnę i przygotowuje najlepsze zwierzęta na wystawy. Jego życie odbiega zupełnie od znanego nam pośpiesznego żywotu, jaki wielu z nas teraz prowadzi. On pokazuje nam, że natura jest niezwykle ważna, piękna i wiele jej zawdzięczamy. A opieka nad ogromnym stadem owiec to nie tylko ciężka praca, ale i mnóstwo ciekawych i radosnych chwil.

Miejsce drugie: trylogia Wojny alchemiczne.

Na tę książkę trafiłam przypadkiem dzięki portalowi CzytamPierwszy.pl. Spodobała mi się okładka i opis z tyłu książki, zaczęłam czytać i… przepadłam. Ostatnią część chciałam przeczytać jak najszybciej jednocześnie zwlekać, aby cieszyć się tą trylogią jak najdłużej. Jax to mechaniczny, który żyje jako służący. Musi nie tylko pracować i spełniać każdą zachciankę, ale i być posłusznym. Inaczej nałożone na niego geas sprawią mu ból. Francuskie stronnictwo z odważną (a czasem wręcz brawurową) próbuje jednak walczyć z holenderskim uciskiem. Cała historia jest o wiele bardziej złożona, ma wielu ciekawych, wielowymiarowych bohaterów, oryginalny świat i niesamowite zwroty akcji. Byłam pod ogromnym wrażeniem i wszystkie trzy książki (Mechaniczny, Powstanie, Wyzwolenie) po prostu połknęłam. To były książki, które do tej pory wspominam naprawdę mile.

Miejsce pierwsze: Dżentelmen w Moskwie.

Literaturę rosyjską trzeba lubić – ma nieco specyficzny klimat, pokręconych bohaterów, często hołduje dawnym czasom. I Dżentelmen bardzo w to wszystko się wpisuje. Dla mnie był połączeniem obrazu i klimatu Grand Budapest Hotel i świetnej historii rodem z Mistrza i Małgorzaty. Hrabia Rostow trafia do aresztu domowego i zostaje zamknięty w małym pokoju na poddaszu w pięciogwiazdkowym hotelu. Jak przystało jednak na gentlemana z tego miejsca czyni swój dom i odnajduje tam miejsca, które sprawiają, że nadal może „bywać w świecie”. Swoim zachowaniem pokazuje jak powinien zachowywać się prawdziwy dżentelmen i co powinien mieć w sercu. Jest przy tym niezwykle szarmancki, pomysłowy, grzeczny i cierpliwy. Na wszystkie złe doświadczenia odpowiada uśmiechem.

Zaczytywałam się tą książką, a po jej lekturze puściłam ją dalej w obieg wśród moich znajomych – aby każdy miał szansę przeczytać tę niesamowitą książkę (do tego przepięknie wydaną!). Złota okładka, cudny papier i w ogóle wszystko po prostu idealne. Jeśli jeszcze nie czytaliście – musicie koniecznie nadrobić!

Życzyłabym sobie jeszcze więcej takich wspaniałych książek w 2018 roku!

Koniecznie dajcie znać w komentarzach jakie są Wasze typy na TOP jeden mijającego roku.