Kiedy zobaczyłam na bookstagramie książkę Joachima Petersona Pszczoły pomyślałam, że jest zdecydowanie dla mnie – okładkowej sroki i kogoś, kto kocha marzyć, że będzie pasł owce i posiadał własne ule. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Literackiego otrzymałam swój egzemplarz i jestem nim absolutnie zachwycona. I pod względem wykonania i pod względem treści.

Kiedy chcesz rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady.

Joachim Peterson hoduje pszczoły. Ma swoje ule,  pszczele rodziny, mieszka na wsi, pielęguje te pracowite pszczółki, dogadza im, obserwuje ich zwyczaje, dba, by w zimie miały co jeść i korzysta z ich dobroczynnego miodu. Postanowił tą wiedzą podzielić się z nami i przekonać nieprzekonanych, że posiadanie nawet jednego, niedużego ula może zamienić się w prawdziwą pasję i wyposażyć nas we wspaniały i świeży miód. Tłumaczy więc czytelnikowi jakie mamy rodzaje pszczół, czym różnią się one od os, jakie mają zwyczaje, jak się rozmnażają i jak pracują. Pokazuje różne modele uli, wyposażenie, jakie ułatwi początkującym pracę lub jest do niej niezbędne. Nie naciąga nas na drogie sprzęty, ale zaznacza co musimy mieć, a zakup czego warto odłożyć na później, jeśli faktycznie zainteresuje nas pszczelarstwo.

Dla mnie to kapitalna książka i naprawdę byłam bardzo ciekawa czy sama mogłabym zająć się pszczółkami. Nie są to może wymarzone zwierzątka do przytulania i fotografowania, ale zapewne przyniosłyby mi równie dużo radości co kot.

Piękna treść, kreatywne zdjęcia.

Jestem absolutnie zachwycona świetnymi zdjęciami ukazującymi Petersona z rodziną przy pracy, pszczół w ulu i poza nim oraz wyposażenie. Patrzyłam na nie z zachwytem, podobnie jak na rysunki wykonane przez żonę autora. Ich życie choć wymagające dostosowania się do rytmu pszczół (bo nie mogą zrobić sobie wakacji dokładnie wtedy kiedy zapragną), to wydaje się niezwykle szczęśliwe. Peterson tłumaczy cierpliwie, dokładnie i prosto, tak, żeby laik też mógł wynieść z lektury coś więcej. Ta książka idealnie sprawdzi się dla każdego, kto chciałby rozpocząć swoją przygodę z pszczelarstwem tylko nie bardzo wie od czego zaczać, albo jak to będzie w praktyce wyglądało – ile będzie musiał poświęcić na to czasu, czy w ogóle ma na to warunki.

Porywająca, naprawdę pasjonująca treść. Widać, że autor wkłada dużo serca w to, co robi i wie, że jego praca przynosi naprawdę wspaniałe efekty. Potrafi zaszczepić ziarnko miłości do malutkich owadów samymi tylko opowieściami o swojej pracy. Podziwiam i chciałabym więcej! A te wszystkie piękne zdjęcia tylko potęgują wrażenie, że to taka trochę sielanka mimo ciężkiej pracy. Dodatkowo wielki ukłon w stronę wydawcy – piękny, matowy papier, śliczna okładka – no po prostu cud miód i orzeszki!

Ratujmy pszczoły!

Ponad rok temu dowiedziałam się z jednego z artykułów na lekcje angielskiego o zagrożeniu wyginięcia pszczół, co miałoby katastrofalne skutki. Nie zdajemy sobie sprawy jak ważne są dla nas te owady i ich praca – ot, robią miód, który nie wszyscy lubią. Ale nawet ci, którzy go nie lubią powinni o te owady dbać, bo miodu mogą nie lubić, – ale na pewno lubią pomidory, truskawki, maliny, ogórki, czy nawet świeżutki chleb! A bez pszczół i ich zapylania niczego takiego by nie było, ponieważ niezapylone kwiaty nie wydadzą owoców. Nie będziemy mieć zatem warzyw, owoców, a nawet większości zbóż.

Dlaczego pszczoły giną? W rolnictwie jest coraz więcej pestycydów, które zabijają pszczoły, które często nie wiedzą jak wrócić do ula i umierają poza nim. Atakuje je również bardzo popularna choroba, która dziesiątkuje ule. To zjawisko nazywa się Colony Collapse Disorder, czyli masowe ginięcie pszczół. Problem jest na tyle duży (bo na skalę światową), że zyskał już swoją własną, specjalistyczną nazwę, a to oznacza, że może wkrótce mocno nas wszystkich dotknąć. W niektórych prowincjach Chin zapytaniem zajmują się już ludzie.

Podsumowanie.

Polecam tę książkę każdemu. Tym, którzy kochają miód lub pszczoły i tym, którym jest to obojętne. Możecie dowiedzieć się sporo ciekawych rzeczy o tych małych owadach, poznać tajniki zawodu pszczelarza i pooglądać piękne zdjęcia. Nie wiem, czy potrzeba mówić coś jeszcze, żebyście sięgnęli po tę książkę i sami przekonali się, że Was zachwyci. Niestety, jestem kompletnym laikiem, więc nie mam pojęcia jak zareagowaliby na nią doświadczeni pszczelarze – obawiam się, że mogłaby być dla nich z kolei zbyt prosta. Ale przecież o to w niej chodzi.

Autor: Joachim Peterson
Tytuł: Pszczoły
Wydawnictwo: Wielka Litera
Liczba stron: 190

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu.

Za zamkniętymi drzwiami, czyli literacki debiut B.A. Paris był hitem 2017 roku: mnóstwo sprzedanych egzemplarzy, pozytywnych recenzji, zachwytów i nominacja do bestsellerów Empiku. Do tego książka kusiła mnie piękną, niebieską okładką z motywem drzwi. Ba! Nawet przyczyniłam się do jej sławy, bo kupiłam ją na prezent (co zdarza mi się niezwykle rzadko bez wcześniejszego przeczytania). Kiedy więc dostałam możliwość zrecenzowania Na skaju załamania byłam przeszczęśliwa.

Czy wszystko jest takie, jak nam się wydaje?

Cass ma wspaniałego, kochającego męża, piękny dom i lubi swoją pracę. Pewnego wieczoru podczas burzy wraca leśną drogą i spotyka na niej kobietę w samochodzie. Nie wysiada jednak i nie pomaga bojąc się, że to pułapka. Następnego dnia dowiaduje się, że kobieta została zamordowana. Dręczy ją poczucie winy i wstyd, które podsycają dodatkowo pojawiające się głuche telefony. Cass jest przekonana, że do jej domu dzwoni morderca.

Jakby tego było mało mąż oraz przyjaciółka uświadamiają jej, że przez tę całą sytuację stała się mocno rozkojarzona, zapomina o wielu bardzo istotnych rzeczach. Cass zaczyna bać się nie tylko o własne życie, ale i o zdrowie psychiczne.

Takie coś przydarza się każdemu z nas.

Początkowo czytając o tym wszystkim byłam bardzo zainteresowana całą sprawą. Tajemnicze morderstwo, poczucie winy, dziwne telefony – idealna zagadka do rozwiązania. Dodatkowo kiedy pojawiają się zaniki pamięci mam wrażenie, że kurcze, mnie takie rzeczy zdarzają się non stop. Ile razy zapomnieliście portfela z domu? Albo nagle Was zamroczyło i nie wiedzieliście który guzik w zmywarce nacisnąć? Albo nie pamiętaliście gdzie zaparkowaliście samochód? Kiedy jednak takich przykładów możnaby mnożyć i stają się coraz poważniejsze – człowiek może popaść w obłęd nie wiedząc czy może ufać samemu sobie. Tak właśnie dzieje się z Cass.

Potem akcja mocno zwalnia i odniosłam wrażenie, że przez następne 150 stron ciągle kręcimy się w kółko: morderstwo, telefony, zapominanie, morderstwo, telefony, zapominanie… W pewnym momencie zaczęłam się już troszkę nudzić i przysypiać chcąc, żeby już cokolwiek się rozwiązało. Budowanie napięcia poziom ślimak, co trochę mi przeszkadza, ale jestem wytrwała. Dopiero na ostatnich 100 stronach fabuła rusza do przodu i to rusza z kopyta – nagle odkrywamy jedną tajemnicę za drugą. Wtedy też domyśliłam się wszystkiego i zakończenie wcale mnie nie zaskoczyło.

Coś było z nimi nie tak.

Od początku miałam wrażenie, że wszystkie osoby w otoczeniu Cass zachowują się dziwnie, a conajmniej gróboskórnie. Dziewczyna ma ogromne problemy, a wszyscy wokół jakby mocno je bagatelizują. Zdziwiło mnie też jak jedna z postaci dosyć mocno wyraziła swoje zdanie na temat tego kto może stać za głuchymi telefonami – chociaż tak naprawdę na koniec okazało się, że nie mogła o tym wiedzieć. Mam też wrażenie, że rozwiązanie przyszło za szybko, wyjaśniło się praktycznie wszystko na raz, a na koniec autorka ujawniła wszystko długim monologiem. Niekoniecznie tak wyobrażam sobie trzymający w napięciu thriller.

Jestem zadowolona z lektury, chociaż w środku trochę się wynudziłam. Początkowo byłam przerażona stanem Cass i bardzo jej współczułam, potem wraz z nią okrywałam zagadkę by domyślić się na długo przed nią kto za tym wszystkim stoi. Pewnie wynikało to z tego, że ja patrzyłam z dystansu, a ona nie. Całą historię poznajemy bowiem z jej perspektywy i towarzyszymy tylko i wyłącznie jej.

Podsumowanie.

Nie potrafię odnieść tego do Za zamkniętymi drzwiami, ale wierzę na słowo wszystkim zachwyconym, że Na skaju załamania nie powtórzyło fenomenu poprzedniej książki. Ta była dobra, ale brakło mi niesamowitego zakończenia, pewnych niedomówień, które tylko nadawałyby wszystkiemu smaczek i żywszej akcji. Momentami się nudziłam, a momentami czytałam z zapartym tchem i nie mogłam uwierzyć, że coś takiego mogło się komuś przytrafić.

Jeśli więc czytaliście poprzednią książkę – spróbujcie i tej, bo jest duża szansa, że również Wam się spodoba. Autorka zresztą będzie w Polsce – 23 lutego w Warszawie, 24 w Krakowie, więc gdybyście chcieli posłuchać co ma do przekazania poza książkami, możecie się wybrać.

Autor: B.A. Paris
Tytuł: Na skaju załamania
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 350

Poznaliśmy cholernego Jacka Cartera, świetnego baseballistę i Cassie, jego dziewczynę w pierwszej części The Perfect Game: Rozgrywka. Jeśli nie czytaliście jej recenzja Zmiany może zawierać dla Was mnóstwo spoilerów.

Cholerny Jack Carter w drużynie Mets Nowy Jork.

W poprzedniej części zatrzymaliśmy się w momencie, kiedy Jack po sześciu miesiącach ciszy wraca do Cassie i błaga o przebaczenie. W Zmianie za równo czytelnik jak i Cassie chcą wiedzieć dlaczego tyle czasu milczał. Czy już jej nie kochał? Czy jego związek z Chrystle coś jednak znaczył? Jack opuścił Cassie ponieważ dziewczyna, z którą spędził jedną noc zaszła w ciążę, a on rycersko postanowił ją poślubić. Szybko jednak okazało się, że była to farsa i oszustwo, a Jack czym prędzej zostawia Chrystle i biegnie powiedzieć o tym Cassie. I błagać o przebaczenie. Jednak zjawia się dopiero po sześciu miesiącach.

Cassie jest ciekawa co go powstrzymywało przed kontaktami z nią, a Jack wszystko jej opowiada. Czytelnik chłonie dosyć melodramatyczną opowieść przez którą nienawidzi Chrystle jeszcze bardziej.

Cassie i Jack Forever.

Poznajemy całą historię tych sześciu miesięcy z perspektywy tylko Jacka (ponieważ przez ten czas towarzyszyliśmy Cassie w pierwszej części). Mamy więc trzy narracje – Jack z przeszłości, ten teraźniejszy i obecna Cassie. Wyjaśnienia Jacka przeplatają się ze delikatnymi scenami seksu, które nie są utrzymane w dobrym klimacie – zachowują nieco pikanterii, ale nie są wulgarne, czy nachalne. Chociaż fakt, ta para tak często mówiła czytelnikowi o swoich pragnieniach, że odniosłam wrażenie, że najchętniej kochali by się cały czas.

Po wyjaśnieniach para musi zmierzyć się z czymś zupełnie innym – Jack rozpoczyna grę w pierwszej lidze, a Cassie musi walczyć z kibicami, którzy niespecjalnie ją lubią. Zaczynają się prześladowania dokądkolwiek by nie poszła, wyzwiska i głupie komentarze w internecie. Jestem w stanie w to uwierzyć, bo wiem jacy potrafią okrutni być ludzie i co dzieje się w internecie. Cassie jednak jak zwykle trochę przesadza, zwłaszcza, że nie mówi o tym Jackowi, który bądź co bądź mógłby ją chociażby wesprzeć. Ale Cassie to Zosia Samosia, więc nie chciała go martwić i rozpraszać.

Baseball i fotografia.

Historia Jacka i Cassie od początku była dosyć schematyczna. On przystojny baseballista, teraz z pierwszej ligi, ona pracująca jako fotograf zakompleksiona dziewczyna. W Zmianie będą musieli zmierzyć się z dorosłym, celebryckim życiem, ale podchodzą do tego wszystkiego jakby wciąż mieli po 20 lat. Wciąż są młodzi, niedojrzali, chociaż ich problemy już całkiem poważne.

Niezbyt dużo dzieje się w książce, ale też raczej nie o to chodzi. To miała być nieskomplikowana opowieść o dwójce zakochanych do szaleństwa młodych ludzi, gwiazdy baseballu i zwykłej dziewczyny. Cieszę się, że autorka postanowiła rozwinąć trochę wątek Melissy i Dana, chociaż przyjaciółka Cassie nadal ciagle siedziała na kanapie przed TV kiedy ją spotykaliśmy, albo śledziła nowojorskie ploteczki ciagle podsyłając je Cassie. Gdyby autorka zdecydowała się jeszcze bardziej pójść w stronę tej dwójki mogłoby to naprawdę fajnie wyjść.

Albo zrobić coś dobrze, albo wcale.

Autorka ogranicza się do Jacka i Cassie jakby trochę się bała, że nie podoła dwóm opowieściom na raz. W książce praktycznie cały czas kręcimy się wokół tytułowej dwójki i nie ma nic pomiędzy. Towarzyszymy im cały czas, przyglądamy się ich życiu. To nic skomplikowanego, język jest prosty, dialogi są ciekawe (chociaż kilka razy zdarzyło się, że troszkę naciągane), bohaterowie raczej schematyczni. Miała to być lektura na jeden wieczór z miłą opowieścią i taka właśnie była. Miła, niezobowiązująca, ciekawa, schematyczna. Nie zaskoczyło mnie tam nic, ale muszę przyznać, że nie było źle. Chyba po prostu wiedziałam czego się spodziewać po autorce i nie oczekiwałam niczego więcej niż w pierwszej części. Nie zawiodłam się więc i jestem całkiem zadowolona z lektury.

Podsumowanie.

Nic ambitnego, lektura na jeden wieczór z ciekawą historią baseballisty. Można było wyciągnąć z tego więcej, rozwinąć wątki poboczne zamiast trzymać się tylko głównego, ale może to i dobrze. Nie rozpraszamy się i nie mamy poczucia, że coś wciśnięte zostało na siłę. Jeśli więc szukacie ciekawej, prostej opowieści o szalonej miłości – będziecie zadowoleni.

Autor: J. Sterling
Tytuł: The perfect game #2 Zmiana
Wydawnictwo: SQN
Liczba stron: 311

Za książkę dziękuję portalowi CzytamPierwszy.pl

Cały szum o Remigiuszu Mrozie przeszedł beze mnie. Słyszałam o nim dużo, ale jakoś nie podążyłam za trendami, a potem wszystko przycichło i trochę zapomniałam. Pierwsza część o komisarzu Froście leży wciąż na półce i zawsze jest coś ważniejszego. A świat czytelników (a nawet nie czytelników) zdążył się podzielić na zwolenników i przeciwników. Wypowiadali się zwłaszcza ci, którzy nie czytalni Mroza. Nie lubię takiego zachowania, toteż nie mówiłam nic na jego temat. Na podstawie jego jednej przeczytalnej książki też jeszcze opinii nie mam wyrobionej, ale od czegoś trzeba było zacząć. I wypadło na najnowszą książkę Nieodnaleziona.

Gdzie jest Ewa?

Damian Werner szuka swojej narzeczonej od 10 lat. Tuż po tym jak się oświadczyczył dziewczyna zostaje zgwałcona przez kilku mężczyzn na jego oczach, a potem znika bez śladu. Kiedy więc przyjaciel chłopaka przynosi mu niesamowitą wiadomość, że ktoś widział Ewę na koncercie – Damian rzuca wszystko i postanawia ją odnaleźć. Jednak wtedy sprawa nieco się komplikuje.

Niewiele więcej można zdradzić fabuły, aby nie zniszczyć czytelnikowi przyjemności. Ale na początku rzeczywiście wiemy niewiele. W miarę jak historia nabiera tempa poznajemy maltretowaną Kasandrę Reimann, właścicielkę firmy detektywistycznej, która zostaje wynajęta do odnalezienia dziewczyny. Szybko okazuje się, że Damian i Kasandra są w stanie pomóc sobie nawzajem. Chłopak zaczyna podążać śladami Ewy, próbując zgubić depczącą mu po piętach policję.

Coś gra a coś nie.

Generalnie jestem pozytywnie zaskoczona. Trochę nieufnie podeszłam do tematu i chociaż Pan Mróz na kolana mnie nie powalił, to też nie mogę powiedzieć, że nudziłam się przy tej książce. Byłam ciekawa co dalej się wydarzy, gdzie jest Ewa i co się z nią działo przez te 10 lat. Trochę nieporadny i roztargniony Damian też miał swój urok. Kiedy jednak dochodzimy do momentu, że wiemy już wszystko czar pryska. Bo to się kompletnie nie klei. Więcej niestety Wam powiedzieć nie mogę.

Było kilka drobnych nieścisłości, niedopracowań, ale historia sama w sobie była ciekawa. Skończyła się trochę dziko i w zasadzie sama nie wiem co się właściwie wydarzyło, ale podejrzewam, że autor zostawił sobie furtkę, aby napisać kolejną część. Poza tym chyba „żyli długo i szczęśliwie” nie jest w jego stylu.

Czy w Polsce mamy mało polskich nazwisk?

Werner, Reinmann, wreszcie nawet Frost! Trochę się zdziwiłam, że w Nieodnalezionej tyle było niemiecko brzmiących nazwisk. Jakbyśmy w Polsce mieli mało pięknych Kowali i Kowalskich. To trochę mi przeszkadzało momentami, bo miałam wrażenie, że czytam zagranicznego autora, który swoją historię osadza w Polsce. I to mi trochę nie zagrało. Tak, tak, jestem czepialska, ale pracując w korporacji mam dosyć updatowania wszystkiego i bycia na callu. Mamy tyle pięknych, polskich słów określających prawie wszystko, co mamy także w innych językach. Polacy wszak nie gęsi…

Podsumowanie.

Moje pierwsze spotkanie z Panem Mrozem było udane. Bawiłam się bardzo dobrze, starałam może trochę przymykać oko na potknięcia i cieszyć miłą rozrywką. Historia Ewy i poszukującego jej Damiana zaciekawiła mnie, sprawiła, że na kilka godzin oderwałam się od rzeczywistości i chłonęłam fabułę. Przyznam szczerze, że oczekiwałam trochę inaczej poprowadzonego zakończenia, a zaskoczenie mnie w tym aspekcie niekoniecznie wyszło na plus, bo nie uważam je za najzgrabniejsze.

Jeśli więc lubicie Mroza – będziecie podejrzewam, że zachwyceni. Jeśli go nie lubicie – na pewno będzie ta książka dla Was jedną z wielu. A jeśli właśnie teraz chcecie sięgnąć tak jak ja pierwszy raz po tego autora – to jest dobry moment.