Jeździec bez głowy. Co o ciele wiedzieli ludzie średniowiecza? – Jack Hartnell
Książki z serii Zrozum bardzo lubię. Zawsze dostarczają mi sporą dawkę wiedzy. Jeśli przy tym są łatwe w odbiorze to już w ogóle jestem zadowolona. Z tym drugim jest różnie – jedne są bardziej naukowe inne mniej. Jeśli chodzi o Jeźdźca bez głowy to była to naprawdę ciekawa i wciągająca książka.
Lato utraconych – Anna Kańtoch
Przeżyłam fascynację tą autorką kiedy przeczytałam Wiosnę zaginionych. Wiedziałam, że na pewno będę chciała zagłębić się w tę serię jeszcze raz, więc bez żadnych oporów sięgnęłam po Lato. I muszę przyznać, że nie dość, że się nie zawiodłam, to jeszcze spędziłam z tą lekturą naprawdę dobry czas. A książki zdecydowanie można czytać nie po kolei, co bywa atutem w przypadku serii.
Zakazany owoc – Jojo Moyes
Zawsze jej książki czytam, bo uważam ją za naprawdę dobrą autorkę. To przyjemne lektury – czasem mniej lub bardziej udane, ale niosące ze sobą konkretną dawkę emocji, ciekawej opowieści i barwnych bohaterów. Wznowienia zawsze są nieco gorsze od nowości, bo widać jeszcze nie do końca dopracowany warsztat i nieco mniejsze doświadczenie. Jednak Zakazany owoc skradł moje serce i bardzo przemówiła do mnie ta historia.
Zabijaj uważnie – Karsten Dusse
Komedie kryminalne, które dotąd czytałam były raczej z tych, które mnie bardziej denerwowały niż śmieszyły. Na szczęście Zabijaj uważnie nie ma nic z dziecinnych komedyjek, gdzie do każdego dialogu wplata się suche żarty, a kryminalne niedoróbki aż rażą po oczach. Tutaj był absurd, czarny humor, przypadek, który śmieszył. I chociaż wszystko działo się szybko i nie było przemyślane przez głównego bohatera – wydawało się bardzo naturalne.
Polowanie na psy – Mieczysław Gorzka
Muszę przyznać, że uwielbiam książki Mieczysława Gorzki, kiedy więc dowiedziałam się, że będzie kolejny cykl, do tego z komisarzem Zakrzewskim, znanym już z poprzedniego – wiedziałam, że muszę tę książkę mieć i przeczytać. I tak się stało, że objęłam ją dumnym patronatem. I bardzo się z tego cieszę, bo chociaż nowy cykl Wściekłe psy, który otwiera książka Polowanie na psy jest nieco inny od poprzedniego, to Gorzka wciąż pisze świetnie.
Przepowiednia – Christoffer Carlsson
Kiedy widzę książki Wydawnictwa Czarna Owca z kryminalnej serii wietrzę dobrą lekturę. Muszę przyznać, że zawiodłam się naprawdę tylko kilka razy. I nie miało to miejsca przy okazji Przepowiedni. Jak dla mnie jest to przykład dobrego, skandynawskiego kryminału. Z ciekawą, trzymającą w lekkim napięciu fabułą, z krajobrazem i delikatnym przegadaniem, które wydaje mi się rysem charakterystycznym dla książek z tamtego rejonu. Jak dla mnie Przepowiednia była po prostu bardzo dobra.
Na własnej skórze – Paulina Łopatniuk
Książki z serii Zrozum są bardzo nierówne – niektóre świetne, inne przeciętne, czasem zbyt naukowe. Jednak Na własnej skórze. Mała książka o wielkim narządzie spodobała mi się bardzo. Ciekawa, napisana dla laika bardzo przystępnie, z nieco czarnym humorem charakterystycznym dla patologa. Do mnie ta książka przemówiła i chociaż styl autorki jest dosyć specyficzny i na początku trzeba się do niego trochę przyzwyczaić to potem już idzie świetnie.
Cherub – Przemysław Piotrowski
Przemysław Piotrowski szturmem zdobył serca czytelników w Polsce świetną historią o Igorze Brudnym, która przyciąga trzema fantastycznymi okładkami. Trzecia część moim zdaniem jest najlepsza, najbardziej trzymająca w napięciu, a jej zakończenie po prostu wgniata w fotel.
Legimi – platforma zmieniająca życie.
Serio, wcale to nie jest żart, wyolbrzymienie, czy zabieg marketingowy. Po prostu kiedyś chcąc czytać ebooka papierowej książki, którą miałam, a nie chcąc ściągać ją mniej lub bardziej nielegalnie – po prostu robiłam zdjęcia stronom. Kończyło się to tym, że jeśli książka mnie wciągnęła i przeczytałam te wszystkie, które zrobiłam kosztem kilkunastu minut snu – nie miałam co czytać i bezmyślnie gapiłam się w przestrzeń. Teraz tyle nie podróżuję autobusem, a… wciąż używam Legimi. I to chyba nawet więcej.
Inni ludzie – C.J. Tudor
Autorka osławionego już Kredziarza i Zniknięcia Annie Thorne znów sięgnęła po pióro i znów napisała thriller. Tym razem jak sroka polująca na błyskotki dorwałam się do książki ze wspaniałą okładką. I mimo początkowej niechęci do dziwnej treści już po chwili byłam zadowolona z lektury.