Jestem fanką twórczości Kinga (ale tej starszej, kultowej), więc kiedy pojawiło się TO w odświeżonej, filmowej okładce postanowiłam przeczytać tę książkę, zwłaszcza, że jeszcze nie miałam przyjemności. Tomiszcze bardzo grube, więc wiedziałam, że na długo zostanę z bohaterami.

Zupełnym przypadkiem otrzymałam tę książkę i wtedy znów wyszło na jaw, że to druga część. Który to już raz? Postanowiłam jednak za namową jednej z moich obserwatorek przeczytać Metodę Krokodyla, która rozpoczyna serię o komisarzu Lojacono. Ta pierwsza część tak mnie pochłonęła i tak mi się podobała, że bez zastanowienia sięgnęłam po Bękarty z Pizzofalcone. I żałuję, że to taka cienka książeczka.

Pokochałam książki o komandosie Nielsie Oxenie od pierwszej książki Zanim zawisną psy. Magnetyczny tytuł i historia, która tak często zmienia kierunek, że człowiek nie może się nudzić. Po raz trzeci weszłam więc w świat Oxena chcąc dowiedzieć się jak wybrnie z tego, z czym zostawił go autor w poprzedniej części Mroczni ludzie.

Poprzednia, debiutancka książka, Krediarz bardzo mi się podobała, więc bez wahania sięgnęłam po Annie. Mroczna, z dreszczykiem, trochę podpadająca pod horror. Nie była to może genialna książka, ale jestem zadowolona z lektury. Mogę z czystym sumieniem natomiast powiedzieć, że klimat Zniknięcia Annie Thorne bardzo przypomina Krediarza.

Słyszałam o książkach Musso bardzo często i dużo dobrego. Nigdy nie czytałam niczego tego autora, postanowiłam zatem to zmienić. Nowa książka Zjazd absolwentów miała być ku temu dobrą okazją. Niestety, nie dołączę do zagorzałych fanów i nie będę piać z zachwytu.