Czasem książka oblepiona jest czerwonymi napisami zapewniającymi, że mamy w rękach prawdziwy bestseller. Często jednak jest to zwykły zabieg marketingowy, który ma odniesienie w stosunku do tylko jednego państwa, albo w ogole tylko swojej kategorii. Zawsze jednak dobrze o tym napisać, najlepiej w widocznym miejscu i zachęcić tym samym czytelnika. Nie zawsze jednak bestseller faktycznie nim jest.

Na pewno pamiętacie fenomen Dziewczyny z pociągu, który zawojował rynek literacki na całym świecie. Książka swojego czasu wyskakiwała z lodówki – stała się niejako czymś na zasadzie kultowej lektury, która każdy musi przeczytać. I tak faktycznie było – wszyscy czuli, że wypada znać jej treść. I niestety wszystkimi targały zupełnie skrajne emocje.

Mnie również skusił ten bestseller, polecany przez króla horroru, Kinga, dlatego chętnie po niego sięgnęłam. Trochę jako czytelnik, trochę jako osoba, która o rynku literackim powinna wiedzieć jak najwiecej. Po przeczytaniu stałam się częścią przeciwników książki – nie odnalazłam w niej obiecywanego fenomenu. To nie znaczy, że uważam ją za złą pozycję, albo nie szanuje opinii innych ludzi – po prostu mnie ona nie urzekła.

Dziewczyna z pociągu to powieściowy debiut Pauli Hawkings. Niemalże od razu znalazła się na pierwszym miejscu listy bestsellerów New York Timesa i nie schodziła z niej przez 14 tygodni. Autorka była dziennikarką, wychowała się w Zimbabwe. Spod jej pióra wyszedł także ekonomiczny poradnik dla kobiet The Money Goddes. 

Książka jest napisana troszkę chaotycznie, nie do końca jest to chronologiczny układ fabuły. Poznajemy Rachel, która codziennie dojeżdża do Londynu, udając przed współlokatorką, że wciąż chodzi o pracy. Z okien pociągu, który jest jej środkiem transportu ogląda dom numer 15, gdzie mieszka szczęśliwa para. Chętnie obserwuje ją, ponieważ do niedawna też taka była – jednak teraz rozwiedziona, rozgoryczona, bez pracy i z problemem alkoholowym próbuje wniknąć do czyjegoś życia. Wszystko jednak zmienia się wraz z zaginięciem obserwowanej przez Rachel dziewczyny.

Powiem szczerze, że wymęczyłam tę książkę. Rzadko zostawiam coś niedoczytanego, ale w tym przypadku miałam taką ochotę. Dotrwałam do końca głównie dlatego, że nie wypada nie znać kultowej książki.

Ciekawa jestem jak Wy zareagowaliście na tę książkę. Podobała się, czy może tak jak ja nie jesteście jej zwolennikami? Muszę chyba zobaczyć film – może tak bardziej się do niej przekonam.